Nga J. C. Ryle
Ka pak paralajmërime në Shkrim më solemne se kjo. Zoti Jezu Krisht na thotë: “Kujtoni gruan e Lotit” (Luka 17:32).
Gruaja e Lotit ishte një rrëfyese e fesë. Burri i saj ishte një “njeri i drejtë” (2 Pjetrit 2:8). Ajo doli nga Sodoma bashkë me të në ditën kur Sodoma u shkatërrua. Por ajo hodhi sytë pas, drejt qytetit, pas shpinës së burrit të saj, kundër urdhërimit të qartë të Perëndisë. U godit menjëherë dhe u kthye në një shtyllë kripe. Dhe Zoti Jezu Krisht e paraqet atë si një shenjë paralajmëruese për kishën e Tij: Ai thotë, “Kujtoni gruan e Lotit.”
Është një paralajmërim solemn, kur mendojmë për personin që Jezusi përmend. Ai nuk na thotë të kujtojmë Abrahamin, ose Isakun, ose Jakobin, ose Sarën, ose Hanën, ose Ruthin. Jo. Ai veçon një person shpirti i së cilës humbi përjetësisht. Ai na thërret: “Kujtoni gruan e Lotit.”
Është një paralajmërim solemn, kur marrim parasysh temën për të cilën flet Jezusi. Ai është duke folur për ardhjen e Tij të dytë për të gjykuar botën. Ai po përshkruan gjendjen e tmerrshme të papërgatitjes në të cilën do të gjenden shumë njerëz. Ditët e fundit janë në mendjen e Tij, kur thotë: “Kujtoni gruan e Lotit.”
Është një paralajmërim solemn, kur mendojmë për Personin që e jep. Zoti Jezus është plot dashuri, mëshirë dhe dhembshuri. Ai është Ai që “nuk e thyen kallamin e përkulur dhe nuk e shuan kandilin që bën tym.” Ai mund të qante për Jeruzalemin mosbesues dhe të lutej për njerëzit që e kryqëzuan; e megjithatë edhe Ai mendon se është e drejtë të japë këtë paralajmërim solemn dhe të na kujtojë për shpirtrat e humbur. Edhe Ai thotë: “Kujtoni gruan e Lotit.”
Është një paralajmërim solemn, kur mendojmë për ata të cilëve u drejtohet fillimisht. Zoti Jezus po u fliste dishepujve të Tij. Ai nuk po u drejtohej skribëve dhe farisenjve që e urrenin, por Pjetrit, Jakobit dhe Gjonit dhe shumë të tjerëve që e donin Atë. E megjithatë edhe atyre Ai mendon se është e drejtë t’u japë një paralajmërim. Edhe atyre Ai u thotë: “Kujtoni gruan e Lotit.”
Është një paralajmërim i rëndë, kur mendojmë për mënyrën si u dha. Ai nuk thotë thjesht: “Ruajuni të mos e ndiqni, kini kujdes të mos e imitoni, mos u bëni si gruaja e Lotit.” Ai përdor një fjalë tjetër: Ai thotë, “Kujtoni.” Ai flet sikur të gjithë ne jemi në rrezik ta harrojmë këtë çështje. Ai zgjon kujtesën tonë të përgjumur; na urdhëron që ta mbajmë këtë rast gjithmonë përpara mendjes. Ai thërret: “Kujtoni gruan e Lotit.”
Do të flas për privilegjet fetare që gëzonte gruaja e Lotit. Në ditët e Abrahamit dhe Lotit, feja e vërtetë shpëtuese ishte shumë e rrallë në tokë. Nuk kishte Bibla, nuk kishte shërbestarë, nuk kishte kisha, nuk kishte traktate, nuk kishte misionarë. Njohja e Perëndisë ishte e kufizuar në disa familje të favorizuara. Pjesa më e madhe e banorëve të botës jetonin në errësirë, injorancë, supersticion dhe mëkat. Ndoshta jo një në njëqind kishte shembuj kaq të mirë, shoqëri shpirtërore kaq të ndritur, njohuri kaq të qarta, paralajmërime kaq të drejtpërdrejta sa gruaja e Lotit. E krahasuar me miliona bashkëkohëse të saj, gruaja e Lotit ishte një grua e bekuar.
Ajo kishte një burrë të perëndishëm. Ajo kishte Abrahamin, atin e besimtarëve, si xhaxha përmes martesës. Besimi, njohuria dhe lutjet e këtyre dy burrave të drejtë nuk mund të ishin sekret për të. Është e pamundur që ajo të kishte jetuar në çadra me ta për ndonjë kohë të gjatë, pa ditur se kujt i përkisnin dhe kujt i shërbenin. Feja për ta nuk ishte një çështje formale. Ajo ishte parimi udhëheqës i jetës së tyre dhe burimi kryesor i veprimeve të tyre. Të gjitha këto, gruaja e Lotit duhet t’i ketë parë dhe njohur. Ky ishte një privilegj i madh.
Kur Abrahami mori për herë të parë premtimet, është e mundur që gruaja e Lotit ishte aty. Kur ai ngriti çadrën mes Hai dhe Bethelit, është e mundur që ajo ishte aty. Kur engjëjt erdhën në Sodomë dhe paralajmëruan burrin e saj të ikte, ajo i pa ata. Kur ata i morën për dore dhe i nxorën nga qyteti, ajo ishte një nga ata që u ndihmua të shpëtonte. Edhe një herë po them, këto ishin privilegje të mëdha.
Por çfarë ndikimi të mirë patën të gjitha këto privilegje në zemrën e gruas së Lotit? Asnjë fare. Pavarësisht të gjitha mundësive dhe mjeteve të hirit që pati—pavarësisht të gjitha paralajmërimeve dhe mesazheve të veçanta nga qielli—ajo jetoi dhe vdiq pa hir, pa Perëndi, e papenduar dhe mosbesuese. Sytë e të kuptuarit të saj nuk u hapën kurrë. Ndërgjegjja e saj nuk u zgjua dhe nuk u gjallërua kurrë vërtet. Vullneti i saj nuk u soll kurrë në një gjendje bindjeje ndaj Perëndisë. Dëshirat e saj nuk u përqendruan kurrë vërtet te gjërat që janë lart. Forma e fesë që ajo kishte mbahej për hir të zakonit dhe jo nga ndjenja e sinqertë. Ishte një mantel që vishej për të kënaqur shoqërinë e saj, por jo nga ndonjë ndjenjë e vërtetë për vlerën e saj. Ajo vepronte si të tjerët përreth saj në shtëpinë e Lotit. Ajo përshtatej me mënyrat e burrit të saj. Ajo nuk kundërshtonte fenë e tij. Ajo lejonte që të tërhiqej pasivisht në rrjedhën e tij—por gjatë gjithë kësaj kohe zemra e saj ishte e gabuar në sytë e Perëndisë. Bota ishte në zemrën e saj dhe zemra e saj ishte në botë. Në këtë gjendje ajo jetoi dhe në këtë gjendje ajo vdiq.
Në të gjithë këtë ka shumë për të mësuar. Unë shoh një mësim këtu që është me rëndësi të madhe për ditët e sotme. Ju jetoni në kohë kur ka shumë njerëz të ngjashëm me gruan e Lotit: Ejani dhe dëgjoni mësimin që ka për qëllim të japë rasti i saj.
Mësoni, pra, që zotërimi i thjeshtë i privilegjeve fetare nuk do ta shpëtojë shpirtin e askujt. Ju mund të keni përparësi shpirtërore nga më të ndryshmet. Ju mund të jetoni në dritën e plotë të mundësive më të pasura dhe mjeteve të hirit. Ju mund të gëzoni predikimin më të mirë dhe mësimin më të zgjedhur. Ju mund të banoni në mes të dritës, njohurisë, shenjtërisë dhe shoqërisë së mirë. E gjithë kjo mund të jetë e vërtetë dhe megjithatë ju vetë të mbeteni të pakthyer dhe në fund të humbni përjetësisht.
Mund të them me siguri se ky mësim mund të tingëllojë i ashpër për disa lexues. E di se shumë njerëz mendojnë se nuk u duhet gjë tjetër veçse privilegje fetare për t’u bërë të krishterë të vendosur. E pranojnë se nuk janë ashtu siç duhet të jenë tani, por arsyetohen duke thënë se pozita e tyre është shumë e vështirë dhe se kanë shumë pengesa. Jepu një burrë të perëndishëm, apo një grua të perëndishme—jepu shoqëri të perëndishme, apo një zotëri të perëndishëm—jepu predikimin e ungjillit—jepu privilegje, dhe atëherë, thonë ata, do të ecin me Perëndinë.
E gjitha është një gabim. Është një mashtrim i plotë. Kërkohet diçka më shumë se privilegjet për të shpëtuar shpirtrat. Joabi ishte kapiteni i Davidit; Gehazi ishte shërbëtori i Elias; Dema ishte shoqëruesi i Palit; Juda Iskarioti ishte dishepulli i Krishtit; dhe Loti kishte një grua si bota dhe jo besimtare. Të gjithë këta vdiqën në mëkatet e tyre. Ata zbritën në humnerë përkundër dijes, paralajmërimeve dhe mundësive dhe të gjithë na mësojnë se nuk janë vetëm privilegjet ato që njeriu ka nevojë. Ata kanë nevojë për hirin e Frymës së Shenjtë.
Le t’i vlerësojmë privilegjet tona fetare, por të mos mbështetemi plotësisht mbi to. Le të dëshirojmë të kemi përfitim prej tyre në çdo hap të jetës sonë, por të mos i vendosim ato në vend të Krishtit. Le t’i përdorim me mirënjohje, nëse Zoti na i jep, por të kemi kujdes që ato të prodhojnë fryt në zemrën dhe jetën tonë. Nëse nuk bëjnë të mirë, shpesh sjellin dëm të vërtetë; ato mpijnë ndërgjegjen, shtojnë përgjegjësinë dhe rëndojnë dënimin. I njëjti zjarr që shkrin dyllin, ngurtëson baltën. I njëjti diell që bën pemën e gjallë të rritet, than pemën e vdekur dhe e përgatit për djegie. Asgjë nuk e ngurtëson zemrën e njeriut më shumë se një njohje e thatë me gjërat e shenjta. Edhe një herë them: nuk janë vetëm privilegjet ato që i bëjnë njerëzit të krishterë, por hiri i Frymës së Shenjtë. Pa të, askush nuk do të shpëtohet.
U drejtohem atyre që ndjekin një shërbesë të shëndoshë në ditët e sotme, që ta mendojnë mirë atë që po them. Ju shkoni në kishën e Z. A apo të Z. B. Ju mendoni se ai është një predikues i shkëlqyer; ju kënaqeni me predikimet e tij; ju nuk mund të dëgjoni askënd tjetër me të njëjtin rehati; ju keni mësuar shumë gjëra që kur keni ndjekur shërbesën e tij; ju e konsideroni një privilegj të jeni nga dëgjuesit e tij! E gjithë kjo është shumë e mirë. Është një privilegj. Do të isha mirënjohës nëse predikues si i juaji do të shumoheshin një mijëfish. Por, në fund të fundit, çfarë keni në zemrën tuaj? A e keni marrë ende Frymën e Shenjtë? Nëse jo, nuk jeni aspak më mirë se gruaja e Lotit.
U drejtohem fëmijëve të prindërve fetarë që ta mendojnë mirë atë që po them. Është privilegji më i madh që të jesh fëmija i një babai dhe një nëne të perëndishëm dhe të rritesh në mes të shumë lutjeve. Është me të vërtetë një gjë e bekuar të mësosh ungjillin që në foshnjërinë më të hershme dhe të dëgjosh për mëkatin, dhe Jezusin, dhe Frymën e Shenjtë, dhe shenjtërinë, dhe parajsën, që nga çasti i parë që mund të kujtosh ndonjë gjë. Por, oh, kini kujdes që të mos mbeteni të zbrazët dhe pa fryt nën dritën e gjithë këtyre privilegjeve. Ruajuni që zemrat tuaja të mos mbeten të ngurta, të papenduara dhe si bota, pavarësisht nga shumë përparësi që gëzoni. Ju nuk mund të hyni në mbretërinë e Perëndisë për shkak të fesë së prindërve tuaj. Ju duhet të hani vetë bukën e jetës dhe të keni dëshminë e Frymës në zemrën tuaj. Ju duhet të keni pendimin tuaj, besimin tuaj dhe shenjtërimin tuaj. Përndryshe, nuk jeni më mirë se gruaja e Lotit.
I lutem Perëndisë që të gjithë të krishterët që e rrëfejnë fenë në këto ditë, t’i mbajnë këto gjëra në zemër. Të mos harrojmë kurrë se vetëm privilegjet nuk mund të na shpëtojnë. Drita dhe njohuria, predikimi besnik, mjetet e shumta të hirit dhe shoqëria e njerëzve të shenjtë janë të gjitha bekime dhe përparësi të mëdha. Lum ata që i kanë! Por, në fund të fundit, ka një gjë pa të cilën privilegjet janë të padobishme: ajo gjë është hiri i Frymës së Shenjtë. Gruaja e Lotit kishte shumë privilegje, por gruaja e Lotit nuk kishte hir.
