Bashkësia e Përditshme me Perëndinë
J. R. Miller (1840–1912)

Pastor Presbiterian i Reformuar dhe një nga autorët më të lexuar të shkrimeve devocionale të krishtera në fund të shekullit të 19-të dhe fillim të shekullit të 20-të. Ai është i njohur për shkrimet e tij të ngrohta dhe baritore, të cilat përqendrohen në jetën praktike të krishterë, rritjen shpirtërore dhe jetën familjare.

Nevoja për Leximin e Përditshëm të Biblës

“Fjala e Krishtit banoftë në ju me begatinë e vet.” (Kolosianëve 3:16)

Ndoshta lutja neglizhohet më pak në devocion sesa leximi i Biblës. Shumë njerëz që nuk do të dilnin në mëngjes pa kaluar disa çaste në lutje, dalin ditë pas dite përballë detyrave dhe rreziqeve të jetës pa lexuar as edhe një varg nga Shkrimi i Shenjtë! Ata ndiejnë nevojën për t’i kërkuar Perëndisë që t’i ruajë, t’i udhëheqë dhe t’i bekojë, por nuk kuptojnë se është përmes meditimit mbi Fjalën e Tij që Perëndia jep bekimet më të pasura dhe më të mira.

Është në Fjalën e Tij që Perëndia e zbulon vetveten. Ne nuk mund ta njohim se si është Ai dhe cilat janë atributet e karakterit të Tij, nëse nuk e shqyrtojmë Shkrimin. Ne nuk mund të mësojmë se cili është vullneti i Perëndisë, apo çfarë dëshiron Ai që ne të bëjmë dhe të jemi, nëse nuk shikojmë në Fjalën e Tij. Nuk ka asgjë që na nevojitet më shumë sesa të dëgjojmë Perëndinë që na flet çdo mëngjes. Kjo është e mundur vetëm kur hapim Biblën dhe lejojmë që fjalët e saj të pëshpëritin mesazhet e tyre për ne.

Sado të njohura që të jenë mësimet e Shkrimit për ne, ne kemi nevojë t’i shqyrtojmë ato sërish çdo mëngjes për të mbajtur përpara syve idealet e pastra dhe kërkesat e larta të tij, përndryshe rrezikojmë të ulim standardin tonë të jetesës së shenjtë.

Një piktor i famshëm mbante gjithmonë disa gurë me ngjyra të pastra mbi tryezën e tij. Kur një vizitor e pyeti se pse e bënte këtë, ai u përgjigj se i duhej për të mbajtur syrin e tij në tonin e duhur. Kur punonte me pigmentet, në mënyrë të pavetëdijshme ndjeshmëria e tij për ngjyrat dobësohej. Duke mbajtur pranë vetes një ngjyrë të pastër, ai e kthente syrin e tij përsëri në tonin e duhur, ashtu si muzikanti me ndihmën e pirunit të akordimit rikthehet në intonimin e saktë. Në të njëjtën mënyrë, ne kemi vazhdimisht nevojë të kthehemi tek Fjala e Perëndisë për të mbajtur mendimet, karakterin dhe jetën tonë në standardin e vërtetë.

Rubenstein thoshte se nuk mund të anashkalonte kurrë ushtrimet e tij të përditshme në piano; sepse nëse e bënte këtë, cilësia e të luajturit të tij do të fillonte menjëherë të përkeqësohej. Ai thoshte se nëse nuk bënte praktikë për tre ditë, publiku do ta kuptonte; nëse nuk bënte për dy ditë, miqtë e tij do ta dinin; dhe nëse nuk praktikonte as edhe për një ditë, ai vetë e ndiente!

E njëjta gjë është po aq e vërtetë edhe në jetën e krishterë. Për të mbajtur tonalitetin e shenjtë të jetës siç duhet, nuk duhet të ketë kurrë ndërprerje në vazhdimësinë e studimit të Fjalës së Perëndisë. Nëse e lëmë pas dore vetëm për një ditë, do të ndiejmë humbje të fuqisë në jetesën tonë. Nëse për dy ditë radhazi nuk e shqyrtojmë Ligjin e përsosur të Perëndisë, miqtë tanë rreth nesh do të vënë re mungesën e bukurisë, ëmbëlsisë dhe hirësisë në karakterin dhe sjelljen tonë. Nëse për tre ditë nuk i kushtohemi studimit të Shkrimeve për të parë se si dëshiron Perëndia që të jetojmë, edhe njerëzit e botës do të vënë re një rënie të cilësisë shpirtërore të jetës sonë!

Një nga mënyrat me të cilat Bibla na ndihmon është duke na bërë të njohim Krishtin. I krishteri më fisnik është ai që ka gjithmonë para syve të tij shkëlqimin e karakterit të Jezusit. Me të vërtetë, vetëm kur kemi vizione të qarta të Krishtit ne fillojmë të bëhemi si Ai.

“Duket,” thotë një shkrimtar, “se sot njerëzit mendojnë dhe flasin shumë për përmirësimin e karakterit të tyre, por meditojnë shumë pak mbi përsosmërinë e karakterit hyjnor.” Krishti kurrë nuk do të na duket vërtet i madh në sytë tanë, nëse ne nuk e bëjmë Fjalën e Tij objekt të studimit të përditshëm. Dhe vetëm kur Ai bëhet i madh dhe i lavdishëm në mendimet tona, atëherë karakteri ynë dhe standardi i jetës do të ngrihen në nivelin që duhet.

Shumë nga bekimet që kërkojmë në lutje mund të na vijnë vetëm përmes Fjalës së Perëndisë. Ne lutemi që të qëndrojmë pranë zemrës së Krishtit, por Zoti ynë na thotë se vetëm ata që i mbajnë urdhërimet e Tij do të qëndrojnë në dashurinë e Tij (Gjoni 15:10). Që t’i mbajmë urdhërimet e Tij, ne duhet t’i njohim ato, dhe ne mund t’i njohim ato vetëm duke i lexuar dhe rilexuar vazhdimisht.

Ne i kërkojmë Perëndisë në mëngjes të na udhëheqë gjatë ditës, por në një nga psalmet ndodhet lutja: “Stabilizoi hapat e mia sipas fjalëve të tua” (Psalmi 119:133). Kjo do të thotë që Perëndia na udhëheq përmes Fjalës së Tij. Nëse, pra, ne nuk i lexojmë fjalët e Perëndisë, si mund të marrim udhëheqjen e Tij?

Udhëheqja që Ai premton nuk është e përgjithshme, për rrugë të gjata, por hap pas hapi. Psalmisti thotë: “Fjala jote është llambë për këmbët e mia” (Psalmi 119:105). Nuk thuhet që lutja është llamba, por Fjala. Ne duhet ta mbajmë në dorë, ashtu siç dikush mban një fener për të ndriçuar rrugën përpara këmbëve të veta.

Ne lutemi që të ruhemi nga mëkati, por në Shkrime dikush thotë: “Fjalën tënde e kam fshehur në zemrën time që të mos mëkatoj kundër teje” (Psalmi 119:11). Lutjet tona për të qëndruar larg mëkatit mund të marrin përgjigje vetëm duke e futur Fjalën e Perëndisë në zemrën tonë!

Këto janë sugjerime për domosdoshmërinë e leximit të përditshëm të Biblës, si dhe të lutjes. Asnjëra nuk është e plotë në vetvete. Duhet t’i flasim Perëndisë, por gjithashtu duhet ta dëgjojmë Atë teksa na flet përmes Fjalës së Tij.

Ne duhet të lutemi për bekime, por vetëm përmes fjalëve hyjnore të Shkrimit këto bekime mund të vijnë tek ne.

Domosdoshmëria e Lutjes së Përditshme

“Por ti, kur lutesh, futu në dhomëzën tënde, mbylle derën dhe lutju Atit tënd në fshehtësi; dhe Ati yt, që shikon në fshehtësi, do të ta shpërblejë publikisht.” (Mateu 6:6)

Në jetën devocionale të një të krishteri, lutja ka një vend thelbësor. Njerëzit e perëndishëm në Bibël ishin të gjithë njerëz të lutjes. Jezusi, i cili na tregoi në Vetvete jetën ideale të krishterë, kishte zakone të rregullta lutjeje. Ai që dëshiron të jetojë mirë jetën e krishterë duhet të komunikojë rregullisht me Perëndinë!

Megjithatë, është e rëndësishme që ta kuptojmë qartë se çfarë do të thotë të lutemi. Nuk është e mjaftueshme që në kohë të caktuara ne shqiptojmë forma të caktuara lutjeje. Ne lutemi vetëm kur i flasim Perëndisë atë që ndodhet në zemrën tonë—si një dëshirë, një mall, ose një barrë.

Jezusi na mëson se duhet t’i lutemi Perëndisë si Atit tonë. Prandaj duhet të vijmë tek Ai si bijtë e Tij të shpenguar—me sinqeritetin, thjeshtësinë dhe besimin e fëmijëve. Kur ne qëndrojmë përpara fronit të hirit të Perëndisë dhe shqiptojmë emrin “Atë” dhe kërkojmë bekimin e një fëmije, ne jemi të sigurt për një mirëseardhje të menjëhershme.

Shumë njerëz e mendojnë lutjen vetëm si një mënyrë për t’iu drejtuar Perëndisë me kërkesa. Ata i tregojnë vetëm nevojat e tyre. Ata nuk përulen përpara Tij dhe nuk i flasin, përveçse kur kanë diçka që dëshirojnë që Ai të bëjë për ta.

Çfarë do të mendoje për një mik tëndin që nuk vjen kurrë tek ti dhe nuk flet me ty përveçse kur ka ndonjë favor për të të kërkuar? Miqësia e vërtetë përjeton momentet më të ëmbla jo kur ka nevoja për ndihmë, por kur vetëm bashkësia e dashurisë mbush kohën me gëzim. Kështu duhet të jetë edhe marrëdhënia jonë me Atin qiellor. Nëse dëshirojmë të jemi me Të vetëm kur kemi një favor për të kërkuar, atëherë diçka mungon në dashurinë tonë!

Nuk duhet të hamendësojmë se kur Jezusi kalonte net të tëra në lutje, Ai ishte gjithë kohës duke paraqitur kërkesa. Ai largohej nga jeta e lodhshme, plot përpjekje dhe trazira mes njerëzve, për të gjetur strehë, pushim dhe ripërtëritje të forcës në bashkëbisedim të ëmbël me Atin e Tij. Po kështu, shumica e kohës që kalojmë në lutje duhet t’i përkushtohet bashkësisë me Perëndinë.

Një predikues rrëfen se në një mëngjes të shtune, ndërsa ndodhej në studion e tij duke përgatitur predikimin, vajza e tij e vogël hapi derën dhe hyri ngadalë, duke u afruar butësisht pranë tij. Disi me padurim, i ati iu kthye dhe e pyeti: “Çfarë dëshiron, bija ime?” “Asgjë, babi,” u përgjigj vajza. “Thjesht doja të isha me ty.”

Kjo është shpesh dëshira e vetme e një të krishteri të vërtetë kur vjen për të lutur. Ai nuk ka ndonjë kërkesë për të bërë, ai thjesht dëshiron të jetë me Atin e tij!

Koha më e frytshme e devocionit është ajo në të cilën ka edhe meditim mbi Fjalën e Perëndisë. Rrëfehet për një të krishterë të perëndishëm, i njohur për kohën që kalonte në dhomën e lutjes, se një mik i tij u fsheh një natë në studion e tij për të parë diçka nga zakonet e tij devocionale. Ai burrë i përkushtuar punoi gjithë mbrëmjen me librat dhe shkrimet e tij. Në orën njëmbëdhjetë, ai i mbylli librat dhe mori Dhiatën e Re. Për një orë të tërë ai qëndroi i përkulur mbi faqet e saj, duke lexuar, krahasuar, dhe medituar mbi fjalët e shenjta. Nganjëherë ndalej gjatë mbi një varg të ëmbël dhe zemra e tij digjej nga gëzimi. Kur ora shënoi dymbëdhjetë, ai mbylli librin dhe shkoi të shtrihej.

Ai nuk u gjunjëzua asnjëherë gjatë gjithë asaj ore. Ai nuk shqiptoi asnjë lutje me fjalë. Ai e kaloi gjithë kohën në bashkësi me Perëndinë përmes Fjalës së Tij, duke i derdhur dashurinë, adhurimin, dëshirat dhe mallin, dhe duke pranuar në zemrën e tij sigurinë, inkurajimin, premtimet dhe gëzimet e dashurisë Atërore.

Nuk ka mënyrë më të mirë devocioni se kjo!
Të lutemi pa meditim mbi Fjalën e Perëndisë mbulon vetëm një anë të nevojës sonë. Kur ne lutemi, ne i flasim Perëndisë. Por është po aq e rëndësishme që Perëndia të na flasë neve—dhe Ai do të na flasë vetëm kur hapim Shkrimet dhe presim me nderim për të dëgjuar se çfarë ka për të na thënë.

Cila është ndihma që marrim nga lutja?
Së pari, lutja na mban pranë Krishtit. Ne marrim frymën e Qiellit kur jemi në bashkësi me Krishtin. Jeta në këtë botë mëkatare nuk është e lehtë. Ajo ka luftërat e saj, detyrimet, vështirësitë dhe hidhërimet që na shterojnë fuqinë. Për këtë arsye, ne duhet vazhdimisht të kthehemi te Krishti që të ripërtërihemi në hir. Ne nuk mund të jetojmë sot me ushqimin e djeshëm; çdo mëngjes duhet të lutemi për bukën tonë të përditshme. Po ashtu, ne nuk mund të jemi besnikë, të fortë, të lumtur dhe të dobishëm si të krishterë sot me hirin që kemi marrë dje. Na duhet të lutemi çdo ditë. Kështu, jeta jonë nuk shteron dhe ne qëndrojmë gjithnjë pranë Mësuesit tonë.

Jeta e krishterë e vërtetë gjithashtu rritet dhe kjo mund të ndodhë vetëm përmes bashkësisë së përditshme me Perëndinë. Jeta jonë nuk duhet të jetë kurrë dy ditë në të njëjtin nivel. Ditët duhet të jenë si shkallë, që ngrejnë zemrën tonë çdo ditë më lart, më afër Perëndisë, në një ajër më të pastër, në përjetime më të thella, në një kushtim më të shenjtë.

Lutja sjell Perëndinë në jetën tonë. Ishte gjatë kohës kur Jezusi po lutej që ndodhi shndërrimi i Tij. Lutja e vërtetë gjithmonë shndërron! Kush jeton vazhdimisht me Krishtin, bëhet gjithnjë e më shumë si Krishti. Çështjet tona tokësore kthehen në mjete hiri kur Krishti është me ne. Lutja ngre të gjitha përjetimet e jetës sonë dhe i vendos në dorën e Krishtit, i cili bën që gjithçka të punojë për të mirën tonë të përjetshme!