Pengesat për Kthim në Besim dhe Anëtarësim në Kishë

Kisha

Pengesat për Kthim në Besim dhe Anëtarësim në Kishë

James Smith, 1865

“Mjerë ju, o mësues të ligjit! Sepse ju e morët çelësin e dijes; ju vetë nuk hytë dhe penguat hyrjen e atyre që po hynin”” Luka 11:52

Zoti Jezus kurrë nuk solli një akuzë të padrejtë ndaj askujt. As nuk mund të akuzohej për mungesë dashurie, ose për ortodoksi të mangët. Pikëpamjet e tij ishin të qarta dhe zemra e tij ishte e butë, por megjithatë ai u thotë disave, “Ju vetë nuk keni hyrë, dhe keni penguar ata që po hynin!” Ai i referohet mbretërisë së tij, kishës së tij. Disa ishin të prekur, të shqetësuar dhe mendonin të vinin te Ai, dhe të bashkoheshin me Të, por ata ishin “penguar.” A ka ndonjë të penguar tani? A ka në kishat tona persona që pengojnë shpirtrat të vijnë te Krishti, ose të bashkohen me popullin e tij? Kemi frikë se ka, dhe në çdo pjesë të kishës. Le të shohim:

Së pari, në FOLTORE. Çfarë shohim aty? Ndoshta, predikuesi është i ftohtë në mënyrën e tij, i hutuar në stilin e tij, dhe formal në devotshmërinë e tij. Kjo është një pengesë për shumë veta. Ata duan të shohin ngrohtësi, të kuptojnë qartë, dhe të ndiejnë që ndërsa predikuesi është në lutje, ai është i përzemërt, i sinqertë, dhe dëshirues i shpëtimit të tyre. Nëse doktrina jonë nuk është e shëndoshë, mënyra jonë energjike, thirrjet tona të qarta, lutjet tona të zjarrta, dhe gjithçka që bashkohet për të provuar që jemi të sinqertë, ne do të pengojmë disa. Le të shohim:

Së dyti, te PLEQTË dhe DHJAKËT tanë. Çfarë shohim aty? A janë ata burra të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me besim? A thonë ata, me praninë e tyre të rregullt dhe të hershme, me mënyrat e tyre të buta dhe të dashura, me aktivitetin e tyre të vazhdueshëm dhe vëmendjen për të gjithë ata që frekuentojnë vendin, se ata dëshirojnë kthimin e shpirtrave në besim dhe rritjen e kishës? A janë ata të parët në takimet e lutjes dhe të parët në shërbimet publike, duke e bërë të qartë se zemrat e tyre janë të vendosura për prosperitetin e kauzës? Nëse jo, ata do të pengojnë disa.

Pas predikuesve, njerëzit shikojnë te dhjakët për të qenë seriozë, të përmbajtur, të devotshëm, aktivë, dhe plotësisht të përkushtuar ndaj Perëndisë. Por kur dhjakët janë si bota, krenarë, sundues, të ftohtë, të largët, dhe mbështetës të argëtimeve të botës dhe kënaqësive të mishit, duhet të thuhet për ta: “Ju keni penguar ata që po hynin!” Kemi dëgjuar për dhjakë që organizojnë ballo, kanë valle dhe kërcime, frekuentojnë koncerte, dhe shpesh injorojnë takimet e lutjes, takimet e kishës, dhe vizitat te të sëmurët. A mund të jetë çudi, nëse kishat ku janë këta dhjakë, zvogëlohen, bien, bëhen si bota, formale dhe jovepruese? Le të shohim:

Së treti, te ANËTARËT e kishave tona. Dhe çfarë gjejmë këtu? Këtu është një njeri i njohur për dashurinë e tij për paratë dhe tregtinë e ashpër. Ka një tjetër që shpesh i jep rrugë temperamentit të tij të pashenjtë. Ka një tjetër që praktikon mashtrimin në biznes, sepse është zakoni i tregtisë. Ka një tjetër që kurrë nuk shihet në takimin e lutjes. Ka një tjetër që është aq shumë si bota, saqë nëse nuk do e shihnim në tryezën e Zotit, nuk do të kishim menduar kurrë se ai bënte ndonjë rrëfim të fesë. Ka një tjetër që është aq i ftohtë sa mermeri, sa të ulesh pranë tij është si të prekësh një akullnajë! Dhe ka një tjetër . . . . por unë ndaloj.

Le të shikojë secili në kishën e tij. Po, le të shikojë secili në zemrën e tij, dhe në sjelljen e tij, dhe pastaj të thotë, “A ka ndonjë çudi që kishat tona nuk po lulëzojnë?” Kam frikë se kisha ka shumë për të dhënë llogari. Nuk do të mjaftojë ta zgjidhim këtë vetëm me sovranitetin e Perëndisë. Kohët e suksesshme kanë qenë kohët e shenjta, kohët e lutjes, kohë veprimi. Tanimë janë kohë bisedash, kohë dhurimesh, por diçka më tepër mungon. Ne kemi një numër të madh njerëzish të pavendosur dhe një numër të madh njerëzish me gjysmë zemra në kishat tona. Shumë kanë frekuentuar vendet tona për vite dhe atyre kurrë nuk është folur drejtpërdrejt nga një nga anëtarët tanë për gjendjen e shpirtrave të tyre. Predikuesi predikon, por ata kurrë nuk mbështesin përpjekjet e tij. Ata mendojnë se nuk është pjesë e punës së tyre. Ungjilli i Krishtit pengohet. Pyetja është, kush e pengon atë?

Pali ishte thellësisht i shqetësuar që të mos pengohej (1 Korintasve 9:12); por shumë rrëfyes të besimit tani nuk kanë asnjë shqetësim për këtë. Ata jetojnë, flasin, dhe veprojnë, sikur të mos ishte ndonjë shqetësim i tyre. Shpirtrat pengohen, por kush i pengon ata? “Mësuesit e ligjit” judaik e bënë njëherë, por grupe të tjera e bëjnë tani.

Aty është ajo statujë mermeri që e shihni në predikim, por askund tjetër, që nuk i flet askujt, dhe duket se nuk kujdeset për askënd. Ai pengon.

Aty është ai njeri lakmues, i cili nuk vjen kurrë në takimin e lutjes që të mos humbasë mundësinë për të fituar. Ai pengon.

Aty është ai rrëfyes idhnak, i zymtë, i papjekur. Ai pengon.

Aty është ai rrëfyes mendjelehtë, mendjemadh, dhe mospërfillës. Ai pengon.

Aty është ai karakter krenar, përbuzës, dhe përcmues. Ai pengon.

Aty është ai trup i zbukuruar, që shpenzon të gjithë paratë e Perëndisë në sallone dhe blerje, saqë nuk i mbetet asgjë për kauzën e Perëndisë. Ajo pengon.

Aty është ajo grua që flet shumë, që sjell thashetheme, dhe që skandalizon. Ajo pengon.

Aty është ajo rrëfyese inflamatore, e zjarrtë, dhe që shan. Ajo pengon.

Por ku do të përfundojmë! Çdo rrëfyes i papërshtatshëm, që nuk ka mendjen e Krishtit, që nuk kopjon butësinë, aktivitetin, përkushtimin, zellin, vetë-mohimin, dhe shqetësimin e thellë për shpëtimin e shpirtrave, në në një farë mase pengon.

Këtu është i ftohti dhe llogaritësi; atje i vrullshmi dhe  guximtari. Këtu i guximshmi dhe kryelarti; atje i frikësuari dhe i turpshmi. Këtu vetë-dashësi dhe arroganti; atje kurrnaci dhe lakmitari; dhe të gjithë këta pengojnë, duke qenë gur pengese në rrugë.

Një kishë e përbërë nga këta anëtarë ngjason me: shkretëtirën shkëmbore, jo me kopshtin e këndshëm; një tundër e ftohtë dhe e ngrirë, jo me një fushë të bukur të ndriçuar nga dielli; një parcelë e mbuluar me ferra, jo me një vresht të mirë-kultivuar; një shtëpi të vjetëruar, të kalbur, me pamje të mjerueshme, jo me një banesë të mirë-ndërtuar, me hapësirë dhe të gëzueshme.

Si mund të presim që njerëzit të admirojnë, të dëshirojnë, ose të kërkojnë bashkim me një kishë të tillë? E vërtetë, pak mund të jenë kaq të këqij, por në përpjesëtim si ata, në tërësi ose pjesërisht, i ngjasojnë asaj, ata pengojnë. Kishat tona duhet të jenë të lumtura, dhe kisha që bëjnë lumturi, nëse duan të lulëzojnë. Duhet të ketë liri, bashkësi, dashuri, unitet, paqe, interes individual, dhe një shqetësim të bashkuar për të gjithë ata që vijnë në kishë, ose të nxiten të hyjnë, përpara se të presim që ata të jenë ajo që ne dëshirojmë t’i shohim. Predikuesit mund të predikojnë, autorët mund të shkruajnë libra, të krishterët e gjallë mund të bëjnë më të mirën e tyre, por diçka tjetër mungon. Çdo anëtar i kishës duhet të kryejë përgjegjësinë e tij, duhet të luftojë me Zotin, duhet të përpiqet të bindë njerëzit, duhet të heqë dorë nga çdo gjë që është e keqe dhe e neveritshme; dhe të gjithë duhet të ndjekin “çdo gjë që është e vërtetë, çdo gjë që është e ndershme ose e nderuar, çdo gjë që është e drejtë, çdo gjë që është e pastër, çdo gjë që është e bukur, çdo gjë që është e mirë,” (Fil. 4:8) para se të presim që dëshirat tona të përmbushen.

Predikuesit duhet të jenë të shenjtë, energjikë, të thjeshtë, të shëndoshë në besim, me zemrat e tyre të vendosura për kthimin e mëkatarëve, dhe ndërtimin e shenjtorëve, ose, ashtu si “mësuesit judaik të ligjit”, ata do të pengojnë.

Dhjakët duhet të jenë me mendje shpirtërore, aktivë, të matur, të sjellshëm, të përqendruar në prosperitetin e kishës, plot me Frymën e Shenjtë dhe besim, ose më shumë ose më pak ata do të pengojnë.

Anëtarët e kishës duhet të vazhdojnë me qëndrim të palëkundur në doktrinën dhe shoqërinë e apostujve, secili duhet të marrë vendin e tij dhe ta mbajë atë, secili duhet të përcaktojë çfarë është puna e tij dhe ta bëjë atë. Cdo sy duhet të jetë i fokusuar në lavdinë e Perëndisë, çdo zemër duhet të pushojë në veprën e përfunduar të Krishtit, çdo dorë duhet të jetë e angazhuar në shërbimin e Perëndisë, dhe secili duhet të vlerësojë të tjerët më mirë se veten e tij, askush të mos kërkojë gjërat e tij, por secili gjërat që janë të Krishtit Jezus, ose ata do të pengojnë në ndonjë farë mase.

Vëllezër, a nuk jemi ne më shumë ose më pak fajtorë? A nuk na shohin papërsosmëritë tona në fytyrë? A nuk duhet të përulemi thellësisht përpara Perëndisë? A nuk duhet të nisim një reformim të menjëhershëm? Le të kuptojmë mëkatin tonë, ta rrëfejmë atë përpara Perëndisë, ta marrim faljen përmes gjakut të Jezusit, të nisim përsëri me forcën hyjnore, duke u përcaktuar me shumë solemnitet, që koha e kaluar e jetës sonë të na mjaftojë që kemi bërë vullnetin e paganëve, dhe të përcaktojmë që, le të bëjnë të tjerët si të duan, ne do të jemi shumë të kujdesshëm që të mos thuhet për ne, “Ju keni penguar ata që po hynin!”

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email s’do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme janë shënuar me një *

Rikthehu në Fillim të Faqes