Nga John Jeffery Fanella

Kur apostulli Pal hyri në Athinë (Veprat 17), ai gjeti një qytet plot me njerëz shpirtërorë të devotshëm dhe fetarizëm të jashtëm. Ai gjeti njerëz inteligjentë dhe kreativë, tempuj mahnitës, monumente dhe ndërtesa madhështore që simbolizonin besimin dhe perënditë athiniane. Ai zbuloi sekte dhe udhëheqës fetarë, librari dhe universitete, fuqi dhe prestigj. Në mënyrë të theksuar, ai gjeti njerëz — dhe shumë madje — të gjithë duke bërë zhurmë për të dëgjuar “fjalë më të re” (Veprat 17:21).

Ajo çfarë Pali nuk gjeti me bollëk në gjërat shpirtërore të jashtme ishte e vërteta. Athinasit adhuronin shumë perëndi në vend të Perëndisë së vetëm të Biblës. Perënditë që ata adhuronin ngjasonin më shumë me njerëzit se sa me të qënit Perëndi. Stili i tyre i jetesës karakterizohej nga imoraliteti. Në një krah, ata lartësonin mirësinë e njeriut dhe në krahun tjetër nuk përfillnin jetën njerëzore. Ata kishin një preukopim të pafundëm me kënaqësinë, suksesin, dhe veten. Pali gjeti besim në Athinë, por ishte një besim i rremë.

Përvoja e Palit në Athinë na kujton në mënyrë të gjallë se është e mundur për grupe njerëzish dhe madje qytete ose kombe të tëra të kenë dukje shpirtërore të jashtme, por që i’u mungon e vërteta. Grupe, lëvizje, qytete dhe kombe të tilla, pavarësisht se sa e lavdishme mund të duket fasada e jashtme, janë objektiv për ungjillëzim. Fatmirësisht, Pali nuk u mashtrua prej shkëlqimit shpirtëror të Athinasve. Ai kuptoi që Athinasit kishin nevojë t’u tregohej e vërteta rreth Perëndisë së Biblës. Ata kishin nevojë të ungjillëzoheshin.

Në shumë mënyra Ungjillorizmi bashkëkohor është Athina e re. Ka një bollëk të entuziazmit, aktivitetit dhe strukturës shpirtërore, por ai po vdes urie për të vërtetë dhe praktikë të krishterë. Ashtu si Athinasit që takoi Pali, Ungjillorizmi është “në të gjitha gjërat ju jeni shumë fetarë” (Verpat 17:22). Pa dyshim që është një lëvizje më shumë fetare se çdo lëvijze tjetër e krishterë sot. Kërkuesi George Barna ka dokumentuar nivele e larta të aktivitetit fetar midis ungjillorëve. “Ungjillorët kanë më shumë gjasa të diskutojnë çështjet shpirtërore me njerëzit e tjerë, të jenë vullnetarë në kishë ose organizata jofitimprurëse, të diskutojnë çështjet politike me njerëzit e tjerë, të diskutojnë çështjet morale me të tjerët, të mos shohin një program televiziv për shkak të vlerave dhe pikëpmajeve të tij, dhe për të inkurajuar dhe komplimentuar dikë.”

Megjithatë, Ungjillorizmi është gjithashtu një lëvizje që po braktis shumë, në mos shumicën, doktrina dhe praktika të krishtera. Që prej shekullit të tetëmbëdhjetë Ungjillorizmi në mënyrë progresive ka adoptuar humanizmin shekullar të iluminizmit. Është bërë një lëvizje më pak e bazuar në supremacinë e Perëndisë dhe më shumë me njeriun në qendër. Më shumë e më shumë, Ungjillorizmi është bërë një mjet për të çuar mësazhin e iluminimit të potencialit njerëzor, mirësisë njerëzore, vetë-ndihmimit dhe revolucionit moral.

Tragjikisht ajo që mungon në mesazhin e Ungjillorizmit kryesor (mainstream) sot është mesazhi që Pali solli te Athinasit. Ne nuk dëgjojmë shpesh nga folësit ungjillorë që Perëndia është Krijuesi Sovran dhe Sunduesi i të gjitha gjërave (Veprat 17:24). Ne nuk dëgjojmë që pa Perëndinë ne jemi mëkatarë të pashpresë që madje as nuk mund të lëvizim dot (Veprat 17:28). Ne nuk dëgjojmë që Perëndia është qendra dhe ne jemi periferik (Veprat 17:25). Ne nuk dëgjojmë për nevojën për pendesë nga idhujtaria (Veprat 17:30). As nuk dëgjojmë shumë për faktin që Perëndia ka vendosur një ditë gjykimi në të cilën do të gjykojë njerëzimin (Veprat 17:31).

Mesazhi i Ungjillorizmit është bërë një mesazh i gjetjes së qëllimit tënd, zhvillimit të potencialit tënd si qënie njerëzore, plotësimit të nevojave të tua, shërimit të lëndimeve, dhe si të bëhesh një fitues fitimtar që Perëndia bëri që të jesh. Në përgjithësi, mesazhi Ungjillor është bërë një mesazh i vetë-përmirësimit dhe jo i vetë-mohimit. Në vend që të braktisin meritën dhe potencialin njerëzor si “humbje” ashtu siç bëri edhe apostulli Pal (Fil. 3:8), dhe ashtu siç i udhëzoi ai  Athinasit që të bënin te Veprat 17, Ungjillorizmi e ka bërë Vetë-përmirësimin dhe vetë-aktualizimin premtimin qendror.

Kjo zhvendosje është evidentuar nga suksesi i pashembullt i librit të Rick Warren, “Të jetosh sipas Qëllimit” dhe librave të tjerë më të shitur (best-sellers) në Ungjillorizëm. Libra si “Lutja e Jabezit” nga Bruce Wilkinson, “Jeta jote më e mirë tani” nga Joel Osteen, “Kërkimi për domethënie” nga Robert McGee, bollëku i librave për vetë-vlerësimin dhe shumë librave të tjerë vetë-ndihmues janë në krye të listave e librave më të shitur ungjillorë.

Për të parë sa e madhe është kjo zhvendosje, ne mund të krahasojmë librat më të shitur në Ungjillorizmin e sotëm me disa libra më të shitur të një epoke tjetër të Ungjillorizmit — epoka e puritanëve anglezë dhe amerikanë. Në atë kohë, te lista e librave më të shitur do të gjeje libra si:

“Krishti Jeta e Besimtarëve” (Christ the Life of Believers) nga Thomas Brooks,
“Ekzistenca dhe Atributet e Perëndisë” (The Existence and Attributes of God) nga Stephen Charnock,
“E Liga e më të Ligave” (The Evil of Evils) nga Jeremiah Burroughs (një libër që flet për mëkatshmërinë e njeriut),
“Frika e Ungjillit” (Gospel Fear) nga Jeremiah Burroughs (një libër që flët për frikën ndaj Fjalës së Perëndisë),
“Dashuria e Vërtetë e të Krishterit për Krishtin e paparë” (The True Christian’s Love to the Unseen Christ) nga Thomas Vincent,
“Bashkësi me Perëndinë” (Communion with God) nga John Owen,
“Pushimi i Përjetshëm i Shenjtorëve” (The Saint’s Everlasting Rest) nga Richard Baxter, dhe
“Bota që do vijë” (World to Come) nga Isaac Watts.

Secili prej këtyre librave, dhe shumica e librave dhe predikimeve nga Puritanët, ishin qendërzuar te lavdia dhe karakteri i Perëndisë, përsosmërinë e Krishtit, bashkësinë e besimtarit me Perëndinë, dhe shpresën e qiellit. Këtu ne shohim zhvendosjen e pagabueshme në lëvizjen Ungjillore. Adhurimi i Puritanëve për Perëndinë, Krishtin, dhe qiellin është zëvendësuar me një qendërzim te njeriu, lumturia, dhe te kjo jetë e tanishme. Në këtë kuptim, Ungjillorizmi është bërë thellësisht shekullar — po aq shekullar sa kultura e përgjithshme (mainstream), e mbuluar vetëm nga një lustër Athiniane.

Ashtu sic bëri Pali në Athinë, ne duhet të shohim përtej shkëlqimit verbues të Ungjillorizmit dhe të kuptojmë aneminë teologjike dhe praktike të lëvizjes dhe të përpiqemi të ballafaqohemi me të. Është koha që kisha dhe shoqëritë misionare të fillojnë të ungjillëzojnë Ungjillorët.

Kush janë Ungjillorët?

Detyra e parë e të pasurit në objektiv një grup për punë misionare është të identifikosh saktësisht se kush është ai. Kjo nuk është një detyrë e lehtë kur bëhet fjalë për të identifikuar ungjillorët sepse ungjillorizmi është një lëvizje dhe jo një organizatë apo denominacion. Ungjillorët, në një farë shkalle, pothuajse gjenden në çdo denominacion. Në disa denominacione ata janë shumica, në disa të tjerë janë pakica. Por ëshë e rëndësishme të vihet re që me shumë gjasa ka një grup Ungjillor në çdo denominacion ose kishe ku ti je.

George Barna dhe organizata e tij e sondazheve e ka kategorizuar një “ungjillor” bazuar në përgjigjet e tyre ndaj nëntë pyetjeve për çështjeve të besimit. Ata thonë që besimi i tyre është shumë i rëndësishëm në jetën e tyre sot; ata besojnë që kanë një përgjegjësi personale për të ndarë besimin e tyre për Krishtin me jo të krishterët; ata besojnë se Satani ekziston; ata besojnë që shpëtimi i përjetshëm është i mundur vetëm përmes hirit, jo me anë të veprave; ata besojnë që Jezu Krishti jetoi një jetë të përsosur në tokë; dhe ata e përshkruajnë Perëndinë si të gjithëdijshëm, të gjithëfuqishëm, hyjni e përsosur që krijoi universin dhe që sundon akoma sot. Këto kritere gjenden te faqja www.barna.org. Metoda e Barnas për identifikimin e ungjillorëve është e mirë sepse kupton natyrën fluide të Ungjillorizmit, dhe fakti që Ungjillorizmi është një lëvizje e bashkuar nga disa bindje të caktuara doktrinore më shumë sesa nga lidhjet kishtare apo etnike.

Ungjillorizmi: Athina e Re

Ungjillorizmi bashkëkohor është si Athina e kohës së Palit. Ungjillorizmi ka me bollëk struktura të jashtme. Ai gjithashtu ka adhurues inteligjentë dhe kreativë të cilët janë në një hap me idetë më të fundit. George Barna raporton që 31% e Ungjillorëve janë të diplomuar, krahasuar me mesataren kombëtare prej 21%. Ata kanë godina të mrekullueshme në mega-kishat e tyre, shërbesave para-kishtare, shtëpi botuese, dhe qendra të tërheqjes (retreat). Ata kanë me qindra shkolla, kolegje, dhe universitete. Ata kanë denominacione, organizata, dhe udhëheqës të vlerësuar. Ata kanë me bollëk autorë, filozofë, dhe oratorë. Ata kanë fuqi, duke përfshirë edhe arenën politike të parë kaq dukshëm në votat Ungjillore në zgjedhjen e dytë të Xhorxh Bushit (George W. Bush). Ata kanë pasuri të pabesueshme. Dhe ata kanë njerëz—shumë njerëz. Barna raporton se ka diku midis 14 dhe 16 milionë Ungjillorë të rritur në Amerikë. Ungjillorizmi me siguri që po shkëlqen, ashtu si Athinasit në kohën e Palit.

Shekullarizmi i Krishterë: Paradoksi Ungjillor

Por çfarë po bëhet e dukshme dhe kjo në mënyrë të dhimbshme është që Ungjillorët nuk po formësohen më nga e vërteta e Biblës. Ungjillorizmi është infektuar në mënyrë të shpejtë nga një pikëpamje të jetës shekullare të thellë dhe të qëndërzuar te vetja njësoj si edhe kultura në përgjithësi dhe madje dhe si lëvizja kultike Epoka e Re (New Age). Wade Clark Roof, një sociolog në universitetin e Kalifornisë-Santa Barbara ka dalë në përfundimin në kërkimin e tij që impulsi i qendërzuar te vetja dhe vetë-përmirësimi i kësaj epoke tani është pjesë e Ungjillorizmit njësoj si edhe pjesë e Spiritualitetit të kultit të Epokës së Re (New Age). Ai thotë që midis “të krishterëve të rilindur,” “Për Perëndinë mendohet në çdo term njerëzor: Perëndia është, si të ishte krijuar në shëmbëlltyrën e njeriut.”

Studimi ka konfirmuar përfundimin e Roof. Për shembull, pothuajse nëntë nga dhjetë studentë ungjillorë (përafërsisht duke paralelizuar numrin e studentëve të universiteteve publike) janë dakord që “vetë-përmirësimi është i rëndësishëm për mua dhe punoj fort për këtë.” Kur u pyetën sa ishin dakord me këtë deklaratë, “Për ty si i krishterë, të kuptosh potencialin tënd të plotë si qënie njerëzore është po aq e rëndësishme sa të vendosësh të tjerët para teje,” 62 përqind e studentëve ungjillorë ranë dakord, ndërsa vetëm 44 përqind e studentëve në universitetet publike kishin këtë qasje të re psikologjike të vetë-përmbushjes. Në një anketim të Barnas, më shumë se gjysma e Ungjillorëve të anketuar ranë dakord me deklaratën, “Qëllimi i jetës është kënaqja dhe përmbushja personale.” Në përgjithësi, Ungjillorët tani njihen më shumë për besimin e tyre te vetja, kënaqësinë, dhe përmbushjen personale sesa janë për besimin e tyre te Perëndia, mëkatin, dhe shpëtimin.

Kur bëhet fjala për besimet doktrinore të Ungjillorëve, ne nuk mund të dalim më në përfundimin që ata janë një grup universalisht biblik. Në fakt, në librin e tij “Çfarë besojnë Amerikanët”, George Barna zbulon, “Të Krishterët Ungjillorë janë pothujase të ndarë në mënyrë të barabartë midis atyre që bien dakord dhe atyre që nuk bien dakord për deklaratën, “Nuk ka të vërtetë absolute.”

Kur bëhet fjalë për pikëpamjen e tyre për njeriun, Ungjillorët nuk besojnë më në “Mëkatshmërin e plotë të njeriut.” 77 përqind e Ungjillorëve (shumica dërrmuese) besojnë që njeriu kryesisht është i mirë. Katër persona nga pesë besojnë që kur është fjala për shpëtimin, “Perëndia ndihmon ata që ndihmojnë vetveten.” Një e treta e Ungjillorëve bien dakord që, “të gjithë njerëzit e mirë do të shkojnë në parajsë, nëse kanë besuar te Jezu Krishti apo jo”. Në përgjigje të këtyre studimeve dhe ato të ngjashme me to, Michael Horton ka thënë, “Ungjillorët kanë më shumë gjasa se jo të krishterët që të jenë dakord me këtë program vetë-ndihmues ‘tërhiqe veten nga rripat e cizmeve’ të humanizmit shekullar.

Studiuesët Mark Noll, Nathan Hatch, dhe George Marsden vëzhgojnë, “Që prej shekullit të nëntëmbëdhjetë, shumë Amerikanë, duke përfshirë edhe Amerikanët e Krishterë Ungjillorë, kanë pasur tendencë të besojnë në mirësinë e njeriut, në rëndësinë e të besuarit te vetja, në vetë-ndihmën, dhe aftësinë e njerëzve të lirë të zgjidhin vetë problemet e tyre.” Studiues dhe Kërkues të tjerë të tillë si James D. Hunter, Phillip Lee, dhe David Wells kanë ngritur shqetësime të ngjashme për dobësimin e besimeve biblike dhe ngritjen e humanizmit shekullar brenda Ungjillorizmit.

Një Formë të Perëndishmërisë por Mohues të Fuqisë së Saj

Për shkak të këtyre trendeve alarmante, Unë dal në përfundimin që Ungjillorizmi është Athina e re. Sigurisht që, krahasimi nuk është i përsosur. Ungjillorët kanë një njohe bazike të Krishtit, ndërsa Athinasit nuk e njihnin fare Atë. Ungjillorët kuptojnë diçka për Perëndinë e Biblës, ndërsa Athinasit nuk kishin njohuri të Tij derisa arriti Pali. Dhe Ungjillorët, në mënyrë të lavdërueshme, janë më lart se jo ungjillorët në përkushtimin e tyre në ndarjen e besimit, parimeve konservatore të moralit, dhe të parit të Biblës si Fjalën e Perëndisë.

Megjithatë, besimet dhe praktikat që i bëjnë të Krishterët në mënyrë të dallueshme të Krishterë kryesisht janë hedhur poshtë nga Ungjillorizmi. Tragjikisht ajo që mungon në Ungjillorzimin bashkëkohor është teologjia me në qendër Perëndinë e Biblës, besimin në paaftësinë e njeriut përpara Perëndisë, një refuzim i shekullarizimit, një jetë e krishterë ndryshe, dhe një përkushtim ndaj virtyteve historike të krishtera. Për këto lloj gjërash e paralajmëroi Pali Timoteun e ri kur tha:

Dhe dije këtë: në ditët e fundit do të vijnë kohë të vështira, sepse njerëzit do të jenë egoistë, lakmues parash, mburravecë, mendjemëdhenj, blasfemues, të pabindur ndaj prindërve, mosmirënjohës, të pashenjtë, pa dashuri të natyrshme, të papajtueshëm, shpifës, të papërmbajtur, mizorë, që s’e duan të mirën, tradhtarë, kokëshkretë, fodullë, dëfrimdashës më shumë sesa perëndidashës, të perëndishëm në dukje, por mohues të fuqisë së saj; edhe nga këta largohu (2 Tim. 3:1-5).

Ungjillorizmi ka një formë të perëndishmërisë, por është duke mohuar fuqinë e perëndishmërisë përmes hedhjes poshtë të besimeve dhe praktikave thelbësore të krishtera. Ne e dimë nga përvoja e Jezusit me Skribët dhe Farisenjtë që është e mundur për njerëzit ose lëvizje të tëra të kenë forma të jashtme dhe të përpunuara të perëndishmërisë pa njohur ose përjetuar asnjëherë “dunamis”-in, ose fuqinë shpërthyese, të Frymës së Shenjtë në zemrën dhe shpirtin e tyre.

Jonathan Edwards mbi Fenë e Jashtme

Feja e jashtme ishte tema e librit të teologut të mirënjohur Xhonathan Eduards (Jonathan Edwards), “Përvoja që vlen” (The Religious Affections). Samuel Logan, Rektori i Seminarit të Uestministerit, ka thënë, “Përvoja që vlen është libri më i rendësishëm që është shkruar ndonjëherë në tokën amerikane.” Unë bie dakord. Nuk është bërë asnjëherë një dallim kaq depërtues dhe shterues midis besimit të jashtëm dhe Krishtërimit të vërtetë si “Përvoja që vlen” e Eduardsit.

“Përvoja që vlen” (The Religious Affections) në thelb ishte një ekspozim i 1 Pjetrit 1:8, që thotë, “Të cilin, megjithëse ju nuk e keni parë, e doni, duke besuar në të, megjithëse tani nuk e shihni, dhe ngazëllehuni me hare të patregueshme dhe të lavdishme.” Qëllimi i Eduardsit në libër është të vendosë faktin që besimi i vërtetë nuk matet nga format e jashtme të fesë/besimit, por nga gëzimi i brendshëm, dashuria, dhe kënaqja e shpirtit njerëzor ndaj personit të Perëndisë në të gjithë lavdinë e Tij.

E shkruar si një përgjigje ndaj Rizgjimit të madh, “Përvoja që vlen” (The Religious Affections) ishte përpjekja e Eduardsit për të mësuar kishën e kohës së tij parimin bazë që po përpiqem të komunikoj këtu—që përshiprtshmëria e jashtme nuk është e mjaftueshme. Eduardsi mban që thelbi i besimit të vërtetë nuk është te shfaqjet e jashtme, jo te shpërthimet e çuditshme, dhe jo në sjelljen e mësuar, por në përgjigjen e zemrës së personit ndaj karakterit, sovranitetit, dhe lavdisë së Perëndisë. Për Eduardsin, shtrirja e kënaqësisë së personit në karakterin e Perëndisë përcakton vlefshmërinë e përvojës së tij fetare.

Korrigjimi i Eduardsit ndaj përshpirtshmërisë së jashtme është një antidot i nevojshëm në kohën tonë po aq shumë, në mos më shumë, saç ishte e nevojshme në kohën e tij. Ungjillorizmi ka nevojë të dëgjojë thirrjen e Eduardsit për një besim të qendërzuar te Perëndia. Ata duhet të pyesin nëse objekti i vërtetë i besimit të tyre ka qënë Perëndia në madhështinë e Tij sovrane, apo thjesht një perëndi i krijuar sipas mendjes së tyre që plotëson nevojat “e ndjera” dhe u shërben kauzave politike dhe sociale. Ata duhet të rrokin thelbin e vërtetë të përvojës së krishterë — çfarë Eduards quajti “ndjenjat e vërteta frymore.”

Atëhere çfarë klasifikon Xhonathan Eduards (Jonathan Edwards) si thelbin e Krishtërimit të vërtetë? Cila është ndjenja e vërtetë frymore? Kjo është një listë e pjesshme që ai përfshin në pjesën e tretë të librit. Vër re sa sa e ndryshme është lista e tij nga testet e vërtetësisë që dëgjojmë në Ungjillorizmin modern.

Ndjenjat e vërteta frymërore rrjedhin nga një ndikim frymëror, mbinatyror, dhe hyjnor në zemër. Përvoja e krishterë nuk mund të dublikohet askund tjetër në të gjithë krijimin. Gëzimi, liria, dhe kënaqësia e të qënit në Krishtin janë unike nga veprimi i Frymës së Shenjtë në jetët tona. A e kupton që besimi yt është absolutisht unik në kohën kur Fryma e Perëndisë të kthehu në besim? A ishte ndryshimi që Ai solli e re për ty, të papërjetuar ndonjëherë përpara kthimit në besim? Nëse është kështu, kjo është një provë e përvojave të vërteta fetare.

Ndjenjat frymërore janë të themeluara në përsosmërinë morale të gjërave hyjnore sic janë në vetvete. Kur ne mendojmë rreth Perëndisë, a është mendimi për Të i shkëlqyer në mendjet tona pavarësisht se çfarë na premton Ai? Me fjalë të tjera, sikur Perëndia të mos na premtonte asgjë, a do të ishim ende të bindur për bukurinë e Tij morale dhe shkëlqyeshmërinë e karakterit të Tij? Nëse është kështu, kjo është një provë (një provë kryesore për Eduardsin) e përvojave që vlejnë.

Ndjenjat frymërore ndiqen me siguri. Fryma e Shenjtë jep një bindje për të vërtetën biblike që nuk mund të shpjegohet me fjalë. Kur kjo bindje ndodhet te njerëzit, është një shenjë që Fryma e Perëndisë po punon.

Ndjenjat frymërore e zbusin zemrën. Ndjenat e vërteta frymërore sjellin butësi dhe përulësi. Kur e gjithë jeta shihet në lidhje me shkëlqyeshmërinë e Perëndisë, dashuria bëhet burimi i çdo shprehje. Nëse shikon dashuri dhe butësi duke dominuar në emocionet e tua, është një shenjë e besimit të vërtetë.

Besimi i vërtetë është i rrënjosur në kënaqësinë tonë me gjithë zemër në karakterin e Perëndisë, jo në premtimin e vetë-përmbushjes dhe zhvillimit personal. Besimi i vërtetë, përvojat tona fetare, është thellësisht i qendërzuar te Perëndia, ose më mirë të themi Perëndi-lartësues. Besimi i vërtetë i krishterë është përfundimisht një lartësim i lavdisë së Perëndisë, jo në potencialin e njeriut. Fatkeqësisht, siç studimi e ka treguar, Ungjillorizmi bashkëkohor e ka zhendosur këtë të vërtetë qendrore. Në vend që të gëzohet në Perëndinë e pa parë me “një gëzim të pashpreshëm dhe të lavdishëm,” Ungjillorizmi ka preferuar triumfin e njeriut dhe i ka bërë nevojat e njeriut prioritetet e saj më të larta.

Kjo është arsyeja se pse Ungjillorizmi është tani një objektiv për ungjillëzim sa edhe kombet dhe grupet e njerëzve jo të krishterë. Ky mision nuk është t’u prezantojë Ungjillorëve idenë e Perëndisë ose madje edhe të shpengimit përmes Krishtit. Misioni është për t’u prezantuar plotësinë e Perëndisë, veçantinë e Jezu Krishtit, dhe dallueshmërinë e jetesës së krishterë. Është një mision për ti prezantuar ata me “fuqinë e perëndishmërisë.” Misioni është për t’u përballur me idhujtarinë e Ungjillorizmit, për t’i prezantuar te Perëndia i vetëm i vërtetë i Biblës dhe te stili i jetesës që Biri i Tij na thirri që të kemi. Është një mision për të bindur Ungjillorët për Sovranitetin e Perëndisë dhe denjësinë, shenjtërinë, dhe epërsinë e Tij absolute.

Misioni në Ungjillorizëm

Një herë shkova për të bërë zhytje në ujë me një grup misionar në Karaibe në brigjet e Republikës Domenikane. Ne gjetëm një banor vendas që ishte i gatshëm të na shëtiste me varkën e tij, e cila ishte plotësisht e pajisur me pajisjet e zhytjes. Ai nuk donte shumë para për këtë ekspeditë. Ai na nxorri në det dhe po kalonim një ditë të bukur duke parë botën nënujore në “parajsë.”

Ne u kthyem te shtëpia e misionit atë mbremje për të pushuar pasi të nesërmen kishim një ditë të ngarkuar shërbese. Papritur një nga anëtaret e rinj të skuadrës sonë u sëmur rëndë. Pastaj një tjetër. Pastaj një tjetër. Pastaj të gjithë. Pastaj unë. Ne ishim infektuar me një virus të keq që njihet si dizenteri—një virus stomaku qëllimi i të cilit është të transferojë të brendshmet e tua në të jashtmen tënde.

Kur u kthyem në SHBA, gruaja ime Cheryl dhe unë kishim sëmundje të ndryshme për afër një vit. Cheryl kishte një rast të rëndë të bronkitit, dhe analizat treguan që unë kisha qënë ekspozuar ndaj turbekulozit. Siç rezulton, një ditë në parajsë ishte në realitet një ditë duke notuar në helm. Ishte e lirë, por, oh, ishte e kushtueshme.

Ungjillorizmi është si një plazh i infektuar në parajsë. Ka një pamje të një oazi tërheqës dhe të lezetshëm. Por përqindja e lartë e besimeve dhe praktikave te rreme, e ngjashme me dizanterinë tonë të padukshme, e bën atë një vend të pasigurt që të notosh—madje edhe vetëm për një ditë. Gjithçka rreth Ungjillorizmit modern thotë, “Zhytu. Bashkohu me ne. Uji është i mrekullueshëm.” Por notuesit zbulojnë shpejt që prania e besimeve toksike dhe stileve imorale të jetesës janë duke punuar bashkë për të shkaktuar dëm shpirtëror të padëshirueshëm dhe sëmundje për notarët.

Misioni në Ungjillorizëm mund të krahasohet me trajtimin e ujit të infektuar nga dizentaria ose bakter të çdo lloji. Ka nevojë për një trajtim të fortë dhe balancim të kimikateve përpara se të bëhet përsëri një pishinë e sigurt. Ka nevojë për Fjalën e Perëndisë për të sjellë pastërti. Ka nevojë për virtyt të vërtetë të krishterë për të pushtuar sëmundjen e dëmshme të mëkatit, të skandalit, dhe rebelimit. Dhe përmbi të gjitha ka nevojë për vetë Perëndinë. Jo thjesht dukjen e Perëndisë — por praninë e vërtetë të Perëndisë për të depërtuar vetë thelbin e tij.

Çfarë ishte ironike për përvojën tonë në “parajsë” është kujtesa që kam për dhjetra njerëz që po rrinin në atë plazh atë ditë. Ata ishin nxirë, loznin dhe po dëgjonin muzikë festive. Ata po pinin pije të mrekullueshme me çadra shumëngjyrëshe mbi to. Kishte fëmijë që vraponin në plazh, dhe kafshë që ndiqnin frisbit. Ajo skenë kishte pamjen më të mirë të jetës — për të cilën jam i sigurt që këta njerëz mendoin se po përjetonin. Por e vërteta është që ata po qëndronin në perimetrin e një pellgu sëmundjesh dhe helmesh.

Edhe më keq, nëse ndonjë e dinte që plazhi ishte i infektuar, ata nuk na thanë gjë. Ndoshta ata dyshonin që plazhi ishte i pisët, por ata ishin shumë të zënë me pamjen e plazhit për të menduar për ne ose për të na paralajmëruar përpara se të zhyteshim. Ndoshta ata mendonin që pijet dhe muzika ishin më të rëndësishme se uji i helmuar në të cilin njerëzit po zhyteshin. Gjithcka që duhej atë ditë për të shpëtuar skuadrën tonë nga agonia ishte një person që të na thoshte, “hej, ai ujë është i keq. Mos u fusni aty.”

Sa shumë njerëz kanë qëndruar duarkryq dhe kanë parë mijëra njerëz të zhyten në ujërat e Ungjillorizmit modern pa i lajmëruar ata që uji është i pisët. Nëse ti je tashmë në ujë ose në breg duke menduar për t’u hedhur, unë dua të jem një zë që të thotë ty, “Ki kujdes. Uji është i pisët.” Por unë gjithashtu dua të të ftoj që të notosh në ujë të pastër — në ujin e Krishtërimit Biblik. Në ujin e “ungjillorizmit të vjetër.”