Nga R. Scott Clark (Përkthyer nga Heidelblog)

Parathënie

Kjo ese u shkrua për herë të parë rreth vitit 1988 për kongregacionin tim në Kansas City, si një shpjegim i thjeshtë i doktrinës së Reformuar të pagëzimit të foshnjave për ata që nuk janë të njohur me teologjinë, besimin dhe praktikat tona. Për shpjegime më të detajuara dhe përgjigje, shihni burimet në fund.

Hyrje

Midis të krishterëve perëndimorë ekzistojnë katër pikëpamje kryesore mbi pagëzimin:1

Pikëpamja Katolike Romane: Pagëzimi është mjeti i ripërtëritjes shpirtërore, drejtësimit fillestar dhe shenjtërimit përmes derdhjes së hirit që merret në të, në mënyrë të tillë që shpëtimi zakonisht nuk është i mundur pa të. Pagëzimi komunikon hirin shpëtues me anë të vetë fuqisë së tij. Të gjithë fëmijët e anëtarëve të kishës dhe të rriturit e papagëzuar duhet të pagëzohen.2

Pikëpamja Baptiste: Pagëzimi është dëshmia publike e besimit në Krishtin Jezus. Vetëm ata që kanë arritur moshën e pjekurisë dhe mund të bëjnë një rrëfim besimi duhet të pagëzohen.3

Pikëpamja Luterane: Pagëzimi është kaq i lidhur ngushtë me ungjillin saqë përmes tij, të krishterët marrin jetën e përjetshme dhe pa të nuk mund të ketë siguri shpëtimi. Si fëmijët e besimtarëve ashtu edhe besimtarët e rritur të papagëzuar, duhet të pagëzohen.4

Pikëpamja e Reformuar: Pagëzimi është një mjet i hirit shenjtërues dhe një shërbesë e ungjillit për popullin e Perëndisë. Ai është një shenjë dhe vulë e Besëlidhjes së Hirit që ilustron atë që Krishti ka bërë për popullin e Tij dhe duke vulosur shpëtimin për ta. Prandaj, fëmijët e besëlidhjes të prindërve besimtarë, si dhe të kthyerit e rritur të papagëzuar, duhet të pagëzohen.5

—

Protestantët, në mënyrë unanime, e hedhin poshtë pikëpamjen katolike romane mbi pagëzimin, si jobiblike dhe jo të krishterë në thelbin e saj, për shkak se ajo zëvendëson besimin si instrumentin e drejtësimit. Midis kishave protestante që i përmbahen Biblës, pikëpamja baptiste është ajo më e përhapura, ndërsa pikëpamja e reformuar është ndoshta më pak e njohura. Pikëpamja luterane ka një njohje të ndërmjetme.6

Fatkeqësisht, shumë të krishterë që besojnë Biblën hamendësojnë se të gjitha kishat që praktikojnë pagëzimin e foshnjave (paedobaptist) janë njësoj.7 Kjo ese ka për qëllim, të paktën pjesërisht, të ndryshojë këtë perceptim. Unë besoj (ndoshta në mënyrë naive) se nëse më shumë të krishterë, që e besojnë Biblën, do ta kuptonin pikëpamjen reformuar mbi pagëzimin, ata do ta pranonin shpjegimin tonë se çfarë thotë Fjala e Perëndisë për pagëzimin. Gjithashtu, unë synoj t’u jap besimtarëve reformuar një kuptim më të qartë të asaj që thotë Fjala e Perëndisë mbi pagëzimin dhe të jap përgjigje të shkurtra ndaj kundërshtimeve që bëhen shpesh kundër pikëpamjes së reformuar.

A është Pagëzimi i Foshnjave Protestante?

Përgjigja e shkurtër është: po. Të gjithë reformatorët protestantë, përfshirë Martin Luterin, Zvinglin dhe Zhan Kalvinin, mbanin pagëzimin e foshnjave. Edhe pse këta tre reformatorë të mëdhenj kishin mosmarrëveshje mbi shumë gjëra, ata të gjithë ishin të një mendjeje mbi doktrinën protestante të drejtësimit vetëm me anë të hirit, vetëm përmes besimit, vetëm në Krishtin. Ata gjithashtu ishin dakord që pagëzimi i foshnjave është një praktikë biblike dhe shprehja më e mirë e ungjillit Protestant.8 Në fakt, pagëzimi i foshnjave ka qenë praktika e kishës historike të krishterë që nga periudha Apostolike.9 Sigurisht, praktika historike e kishës nuk e vendos përfundimisht çështjen. Megjithatë, praktikimi historik jep një lloj mbështetje në favor të pagëzimit të foshnjave. Pavarësisht kësaj, tradita nuk është një arsye e mjaftueshme për asnjë praktikë në kishë. Për këtë arsye, të krishterët e reformuar praktikojnë pagëzimin e besëlidhjes sepse ne jemi të urdhëruar ta bëjmë këtë si në Shkrimet e Besëlidhjes së Vjetër ashtu edhe në ato të Besëlidhjes së Re.10

Ne besojmë se vetëm Bibla është Fjala e pagabueshme e Perëndisë e frymëzuar nga Fryma e Shenjtë. Vetëm Fjala e Perëndisë është burimi i besimit tonë.11 Krahasimi i ideve tona me zbulesën e qartë të Perëndisë në Bibël është mënyra e vetme për siguri.

Pse të Krishterët Arrijnë në Përfundime të Ndryshme?

Të krishterët studiojnë të njëjtën Bibël, por shpesh ne e lexojmë ndryshe atë. Ndonjëherë ne fillojmë me hamendësime të ndryshme mbi natyrën e gjërave dhe autoritetin. Këto metoda dhe pika nisjeje të ndryshme na çojnë në përfundime të ndryshme.

Studimi i vërtetë biblik kërkon krahasimin e Shkrimeve me Shkrimet, veçanërisht krahasimin e pasazheve më të qarta me ato më pak të qarta. Studimi i vërtetë biblik kërkon një qëndrim të nënshtruar ndaj mësimit të qartë të Fjalës së Perëndisë.12 Studimi biblik nuk është thjesht kërkimi i disa vargjeve të izoluara për të mbështetur një mendim të caktuar. Jo, studim biblik do të thotë të bëjmë ekzegjetikë, pra, të kuptojmë se çfarë po thotë shkrimtari biblik, pse dhe kujt i drejtohet ai.

Çfarë është Besëlidhja e Hirit?

Në ungjijtë, Zoti ynë Jezus na la dy shenja të mëdha për t’u mbajtur deri në kthimin e Tij: Darkën e Zotit dhe Pagëzimin.13 Këto dy shenja të Besëlidhjes së Re korrespondojnë gjerësisht me shenjat e Besëlidhjes së Vjetër: Rrethprerjen dhe Pashkën.14 Ne i quajmë pagëzimin dhe Darkën e Zotit shenja të besëlidhjes, sepse kështu i quan vetë Perëndia. Ato janë shenja të marrëdhënies së Tij besëlidhore me ata që Ai i do, popullin e Tij.

Termi “besëlidhje” është një fjalë shumë e shpeshtë në Bibël. Në fakt, besëlidhja e Perëndisë me besimtarët është kaq shumë e rëndësishme saqë është pothuajse e pamundur ta kuptosh Biblën saktë pa e marrë atë në konsideratë.15 Besëlidhja e Hirit përshkruan mënyrën se si Perëndia lidhet me popullin e Tij. Ajo përfshin një betim të lidhur midis Zotit dhe popullit të Tij, në të cilin Ai premton të jetë Perëndia i tyre, ndërsa populli, në përgjigje të hirit të Perëndisë, betohet për besnikëri të plotë ndaj ZOTIT. Besëlidhja e Hirit u vulos me gjak.

Perëndia bëri një Besëlidhje Hiri me Adamin, pas rënies, në kopshtin e Edenit.16 Ai bëri një premtim për ta shpëtuar dhe ruajtur Noeun përmes përmbytjes dhe neve pas saj.17 Ai premtoi të ishte Perëndi për Abrahamin dhe pasardhësit e tij.18 Me secilin premtim, Perëndia bashkangjiti kushte. E para është besimi shpëtues, të cilin Perëndia e formon brenda nesh (Romakëve 4:3). E dyta është përdorimi i shenjave dhe vulave të besëlidhjes. Te Zanafilla 17, ZOTI i foli Abrahamit për besëlidhjen e Tij:

Unë do të vendos besëlidhjen time si një besëlidhje të përjetshme midis meje dhe teje dhe pasardhësve të tu pas teje, për brezat që do të vijnë, për të qenë Perëndia yt dhe Perëndia i pasardhësve të tu pas teje. Kjo është besëlidhja ime me ty dhe me pasardhësit e tu pas teje, besëlidhja që duhet të mbani: Çdo mashkull midis jush do të rrethpritet. Ju duhet të kryeni rrethprerjen dhe ajo do të jetë shenja e besëlidhjes midis meje dhe jush. Për brezat që do të vijnë, çdo mashkull midis jush që është tetë ditësh duhet të rrethpritet, përfshirë ata që lindin në shtëpinë tënde ose blihen me para nga një i huaj—ata që nuk janë pasardhësit e tu…. Besëlidhja ime në mishin tuaj do të jetë një besëlidhje e përjetshme. Çdo mashkull i parrethprerë, që nuk është rrethprerë në mishin e tij, do të hiqet nga populli i tij; ai ka thyer besëlidhjen time.19

 

ZOTI dha një shenjë gjaku si një shenjë për Abrahamin, se ai dhe fëmijët e tij, i përkisnin ZOTIT. Në mënyrë të ngjashme, tek Eksodi 12:1-13 dhe vargjet 21-29, 43-51, Perëndia kujtoi besëlidhjen e Tij me Abrahamin.20

ZOTI gjithashtu urdhëroi një festë vjetore për t’i kujtuar popullit të Tij se si Ai në mënyrë të mëshirshme dhe të hirshme i shpëtoi ata nga skllavëria në Egjipt.21 Si një shenjë dhe vulë e hirit të Tij shpëtues, Ai vendosi sakramentin e Pashkës, bashkë me shumë festa të tjera.22

Pashka kishte shumë nga të njëjtat karakteristika si rrethprerja. Të dyja kishin të bënin me gjakun dhe të shoqëruara me premtimet e besëlidhjes së Perëndisë. Pashka (ashtu si festat e tjera) ndryshonte nga rrethprerja në të njëjtën mënyrë që Darka e Zotit ndryshon nga pagëzimi: rrethprerja, si shenja e parë e besëlidhjes, u aplikua si mbi foshnjat ashtu edhe mbi të rriturit dhe ishte një shenjë hyrjeje në popullin e besëlidhjes së Perëndisë.

Festa e Pashkës ishte e kufizuar tek ata që ishin në gjendje të kuptonin veprimet shpëtuese të Perëndisë, sepse ajo ishte një shenjë e krijuar për të ushqyer dhe për të çuar në rritje shpirtërore. Nuk ishte një shenjë hyrjeje në asamblenë e dukshme të popullit të Perëndisë, por shërbente si një mjet për ripërtëritjen e besëlidhjes së Hirit.

A Ekziston Ende Besëlidhja e Hirit?

Ashtu sic Perëndia bëri një besëlidhje me Abrahamin, Ai premtoi një Besëlidhje të Re që do të vinte më vonë.23 Ai bëri këtë Besëlidhje të Re me gjakun e Zotit Jezus Krisht.24 Vetë Zoti Jezus e vendosi në mënyrë të ndërgjegjshme dhe specifike “Besëlidhjen e Re.”25 Apostulli Pal tha se ai ishte “shërbëtor i Besëlidhjes së Re.”26 Po si mund të jetë kështu nëse ka vetëm një Besëlidhje Hiri? Besëlidhja e Re është e re në krahasim me besëlidhjen e Moisiut, por jo në krahasim me atë të Abrahamit apo Adamit.27

Ky është thelbi i Galatasve 3:1-29; 4:21-31 dhe 2 Korintasve 3:7-18, ku Pali thotë se lavdia e Besëlidhjes së Vjetër po venitej, por lavdia e Besëlidhjes së Re është e përjetshme. Mesazhi i kapitujve 3-10 të Hebrenjve është se Besëlidhja e Vjetër (nën Moisiun) ishte përgatitore për Besëlidhjen e Re. Tema themelore e kapitullit 11 të Hebrenjve është se Abrahami kishte një besim të Besëlidhjes së Re, që është, ai priste një qytet qiellor dhe shpengimin që ne kemi në Krishtin.28

Premtimi Mbetet, Rrethanat Ndryshojnë

Tani që premtimi i Besëlidhjes së Hirit është përmbushur, rrethanat e besëlidhjes kanë ndryshuar. Ne, që jetojmë në këtë anë të kryqit, i shohim gjërat ndryshe, sepse jetojmë në ditët e përmbushjes. Në terma biblikë, ne jetojmë në “ditët e fundit” 29. Ne kemi një Bibël të plotësuar dhe dhuratën e Frymës së Shenjtë që banon përgjithmonë brenda nesh.30

Besëlidhja e vjetër ishte e projektuar për të drejtuar vëmendjen përpara, drejt sakrificës së Jezusit në kryq.31 Shenjat e vjetra, si Pashka dhe rrethprerja, bashkë me sakrificat dhe ceremonitë e tjera me gjak, janë zëvendësuar. Megjithatë, ne vazhdojmë të jetojmë në një marrëdhënie besëlidhore me Perëndinë, dhe pamjet e gjakut që drejtonin te Krishti janë zëvendësuar me shenja (kujtesa) dhe vula pa gjak.

Pse është e Rëndësishme Besëlidhja e Hirit?

Besëlidhja e Hirit është një kategori themelore në Shkrim, pa të cilën Bibla nuk mund të kuptohet siç duhet. Për shembull, për shkak se Perëndia e administron shpëtimin e Tij përmes besëlidhjes, dhe meqë ekziston vetëm një Besëlidhje Hiri, atëherë ka vetëm një shpëtim, një premtim të hirshëm (Krishti) dhe një popull të Perëndisë. Në këtë mënyrë, besëlidhja e hirit bashkon tërë Shkrimin.32 Perëndia bëri një premtim shpëtimi për Adamin dhe Evën.33 Ai ia përsëriti këtë premtim Abrahamit, të cilin Pali e quajti “atin” e të gjithë besimtarëve (Romakëve 4:11-12). Të gjithë besimtarët shpëtohen për shkak të besnikërisë së Perëndisë ndaj premtimit të Tij të besëlidhjes.35

Besëlidhja e hirit është e rëndësishme pasi ajo gjithashtu shpjegon jetën e krishterë. Perëndia që i shërbejmë është Ai që na shpëtoi në mënyrë të hirshme dhe sovrane. Ashtu si rruga e shpëtimit për Adamin ishte e njëjtë me tonën (besimi në veprën e përfunduar të Krishtit), po ashtu edhe standardet morale të jetës së krishterë janë në thelb të njëjta nga epoka në epokë.

Besëlidhja e hirit është qendrore për identitetin tonë si të krishterë. Perëndia është një Perëndi që bën dhe ruan besëlidhjen, dhe ne jemi populli i Tij i besëlidhjes.

Si Bëheshin Besëlidhjet?

Rrethprerja ishte shenja e dhënë Abrahamit.36 Besëlidhja dhe shenja e saj ishin aq të lidhura ngushtë, saqë Zoti e quajti shenjën e rrethprerjes “besëlidhjen time.” Çdokush që nuk e merrte shenjën do të “shkulej” nga populli i besëlidhjes.37 Në Shkrimet e Besëlidhjes së Vjetër, fraza “të bësh një besëlidhje” shpesh përkthehej “të presësh një besëlidhje,” që nënkuptonte prerjen e lafshës së organit gjenital të mashkullit të parrethprerë ose të foshnjës hebreje tetë-ditëshe.38 Të rrethpriteshe do të thoshte të identifikoheshe me Perëndinë dhe të “shkuleshe” nga bota për t’u përfshirë me popullin e dukshëm të besëlidhjes së Perëndisë.

E nënkuptuar në veprimin e rrethprerjes është bërja e një betimi: “Nëse nuk e mbaj besëlidhjen, atëherë shkatërrimi që ilustrohet nga prerja e lafshës, le të ndodhë me mua.”39 Kjo është arsyeja pse Zoti fliste për shkelësit e besëlidhjes si të “shkurtuar” ose “të prerë” te Zanafilla 17:14. Te Eksodi 4:25, 12:15, 30:33,38; Levitiku 7:20-25; Psalmi 37; dhe Ezekieli 14:8-17, 25:7-16. Shkrimi përdori të njëjtin folje për “prerjen” e atyre që shkelin besëlidhjen, siç përdori për “prerjen” e një besëlidhjeje te Zanafilla 15:18.

Zoti e vendosi veten nën këtë mallkim te Zanafilla 15:17-21. Ai e vulosi premtimin e tij për Abrahamin duke kaluar mes copave të prera të kafshëve si një shenjë se do ta mbante premtimin e Tij. Ai mori mallkimin mbi veten e Tij në Zotin Jezu Krisht që ishte “i goditur nga Perëndia, i rrahur dhe i munduar… i prerë nga toka e të gjallëve”.40 Galatasve 3:13-14 dhe 2 Korintasve 5:21 mësojnë qartë se Jezusi u bë mëkat dhe duroi mallkimet e shkeljes së besëlidhjes për ata që besojnë.41

Meqënëse besëlidhja e hirit u bë nga Perëndia, është Ai që ka të drejtën të vendosë kushtet e saj. Fjala e Perëndisë thotë se para se të ishim “në Krishtin”, ne ishim të vdekur në mëkate dhe shkeljet. Si njerëz të vdekur, ne nuk mund të shpëtonim veten tonë, ashtu sic Izraeli nuk mund ta nxirrte veten nga Egjipti.42 Për shkak se Perëndia është sovran, Ai ka fjalën e fundit se kush e merr Pagëzimin dhe Darkën e Zotit dhe si ata e marrin atë.

Cilat janë Marrëdhëniet Midis Besëlidhjeve?

Zoti Jezus i ka përmbushur shenjat dhe tipet e gjakut si rrethprerja dhe i ka zëvendësuar me shenja pa gjak.43 Vdekja e Krishtit ishte realiteti tek i cili drejtonin shenjat dhe vulat e vjetra.

Tani që Krishti ka vdekur, nuk ka më nevojë për sakramentet dhe festat e vjetra. Shkrimi mëson se, përmes besimit, të gjithë besimtarët vdiqën me Krishtin.44 Nëse Krishti vdiq një vdekje të mallkuar dhe ne vdiqëm me Krishtin, atëherë, përmes besimit në Krishtin, kemi pësuar mallkimin që nënkuptohej nga rrethprerja. Koloasianëve 2:20 dhe Filipianëve 3:3 thonë qartë se, nëpërmjet besimit, në vdekjen e Krishtit, të gjithë besimtarët e kanë pësuar rrethprerjen.

Romakëve 6:2-10 thotë se ne pagëzohemi në vdekjen e Krishtit. Kjo do të thotë, kur shenja e besëlidhjes aplikohet, marrësi identifikohet me vdekjen e Jezusit dhe me mallkimin e Krishtit.

Dallimi kryesor midis Besëlidhjes së Vjetër dhe Besëlidhjes së Re është se ajo që premtonte Besëlidhja e Vjetër përmes ceremonive dhe sakrificave është përmbushur në personin dhe veprën e Jezusit. Shkrimet e Besëlidhjes së Re i referohen vazhdimisht Besëlidhjes së Vjetër (Romakëve 3:21, 9:27, 11:13-32; Luka 24:27; Hebrenjve 9:15 dhe i gjithë kapitulli 11, të gjitha tregojnë se Besëlidhja e hirit, e cila u vendos nga Perëndia përmes Abrahamit, vazhdon në Besëlidhjen e Re. Fjala e Perëndisë mëson qartë se besimtarët e Besëlidhjes së Re janë Izraeli i ri i besëlidhjes.45 Çdo kush që beson është biri i vërtetë i Abrahamit.46 Romakëve 9:6-9 mëson se një hebre është ai që do Mesian Jezus dhe beson vetëm në të për shpëtim.47

Për këtë arsye, nuk mund të themi se ka dy “kisha” apo dy popuj të ndryshëm të Perëndisë. Pali mëson qartë te Romakëve 2:29, kapitullin 4 dhe 9:6-9, si dhe Jezusi te Gjoni 8:31-58, se askush nuk shpëtohet vetëm sepse është hebre.48

Cila është Lidhja Midis Rrethprerjes dhe Pagëzimit?

Lidhja midis pagëzimit dhe rrethprerjes është i qartë te Koloasianëve 2:11-12. Kjo lidhje nuk është e drejtpërdrejtë, por e tërthortë, dhe pika e përbashkët mes tyre është Krishti dhe pagëzimi është shenja dhe vula e asaj rrethprerje. Në vargun 11 Pali thotë: “Në të cilin (Krishtin), ju edhe u rrethpretë me një rrethprerje që nuk u bë me dorë, por me rrethprerjen e Krishtit…” dhe në vargu 12 ai e thotë saktësisht se si u rrethpremë në dhe nga Krishti: “të varrosur bashkë në të në pagëzim, ju edhe u ringjallët bashkë në të, me anë të besimit…”49 Për Palin, në Besëlidhjen e Re, bashkimi ynë me Krishtin është rrethprerja jonë. Në pagëzim, ne identifikohemi me pagëzimin/rrethprerjen e Krishtit në kryq. As pagëzimi dhe as rrethprerja nuk e krijojnë këtë bashkim (ex opere operato), por është Fryma e Shenjtë që na bashkon me Krishtin, na jep jetë dhe na dhuron besimin.

Pika kryesore që nuk duhet humbur është se për Palin, pagëzimi dhe rrethprerja janë të dyja shenja dhe vula të pagëzimit/rrethprerjes së Krishtit në kryq për ne. Përmes besimit, ne bashkohemi me rrethprerjen e Krishtit dhe, përmes bashkimit me Krishtin, ne bëhemi pjesëmarrës në rrethprerjen/pagëzimin e tij. Për shkak se rrethprerja drejtonte përpara te vdekja e Krishtit dhe pagëzimi shikon pas te vdekja e Krishtit, ato janë të lidhura ngushtë në mendjen e Palit dhe pothuajse të ndërkëmbueshme. Thelbi i Palit këtu është të na mësojë për bashkimin tonë me Krishtin, por gjatë rrugës ne shohim se si ai mendon për pagëzimin dhe rrethprerjen, dhe mendimi i tij duhet të ndikojë në mendimet tona.

Një nga arsyet pse Pali kundërshtonte me forcë detyrimin e judeizuesit që të krishterët të rrethpriteshin ishte sepse, përmes besimit, ne tashmë jemi rrethprerë në Krishtin, për të cilin pagëzimi është shenja dhe vula.50 Ne tashmë ishim identifikuar si ata që i përkasin Perëndisë dhe kemi kaluar mallkimin në Krishtin. Kështu që, rrethprerja fizike nuk është më e nevojshme në Besëlidhjen e Re. Pali u thotë atyre që kërkojnë të rrethpriten që të shkojnë deri në fund dhe të kastrojnë veten.51

Veprat e Apostujve 2:38-39 e barazon rrethprerjen dhe pagëzimin. Te Veprat 2:38 Apostulli Pjetër bën thirrje për pendesë, besim në Krishtin dhe pagëzim nga Judenjtë që po dëgjojnë predikimin e tij. Në vargun 39 ai jep arsyen për këtë veprim: “premtimi është për ju dhe për bijtë tuaj dhe për gjithë ata që janë larg…” Apostulli Pjetër në mënyrë të vetëdijshme përdor të njëjtën formulë në predikimin e tij, ashtu siç e përdori vetë ZOTI kur themeloi shenjën e rrethprerjes te Zanafilla 17, të cilën hebrenjtë që po dëgjonin e kuptuan saktësisht.

Cilat janë Marrëdhëniet Midis Besimit dhe Rrethprerjes?

Romakëve 4:1-8, 13-25 mëson se Abrahami u drejtësia vetëm prej hirit, përmes besimit, dhe jo nga veprat. E megjithatë, Perëndia kërkoi që ai të merrte shenjën e rrethprerjes.

Romakëve 4:11 thotë se rrethprerja ishte një shenjë dhe një vulë e “drejtësisë që ai (Abrahami) kishte përmes besimit, ndërsa ishte ende i parrethprerë.” Rrethprerja ishte një shenjë e marrëdhënies e besëlidhjes së Perëndisë me Abrahamin dhe bijtë e Abrahamit, të gjithë ata që besojnë në Krishtin.52 Kuptimi i rrethprerjes ishte shpirtëror dhe jo thjesht një akt i jashtëm. Rrethprerja si shenjë besimi dhe hyrje në popullin e besëlidhjes si anëtar gjithashtu u aplikua tek fëmijët.53

Cili është Marrëdhënia Midis Besimit dhe Pagëzimit?

Veprat e Apostujve 2:38–39 thotë:

• “Pendohuni dhe secili nga ju le të pagëzohet në emër të Jezu Krishtit për faljen e mëkateve, dhe ju do të merrni dhuratën e Frymës së Shenjtë. Sepse premtimi është për ju dhe për bijtë tuaj dhe për gjithë ata që janë larg, për ata që Zoti, Perëndia ynë, do t’i thërrasë”.”

Për të rriturit që kthehen në besim, pagëzimi është një shenjë e asaj që Krishti ka bërë për ta, faljes së mëkateve dhe e larjes së tyre. Të kthyerit e rritur pagëzohen në emër të Jezu Krishtit. Falja është përmes besimit në Krishtin. Pagëzimi është një shenjë e statusit tonë të ri me Perëndinë përmes besimit. Vini re, v.39 “Premtimi (i shpëtimit për ata që besojnë) është për ju dhe për bijtë tuaj.”

Besimi ynë është tek Krishti që vdiq për ne. Pagëzimi është një shenjë e bashkimit tonë me Të në vdekjen e Tij përmes besimit. Pjetri thotë se uji i përmbytjes së Noeut simbolizon pagëzimin, sepse pagëzimi është një shenjë e vdekjes për mëkatin, larjes së mëkatit me gjakun e Krishtit dhe të jetuarit me anë të besimit në Krishtin.54

Çdokush (të rritur apo fëmijë), që është pagëzuar duhet të bashkohet me anë të besimit me Krishtin për të marrë shpëtimin. Të kthyerit e rritur të pa pagëzuar, e rrëfejnë besimin e tyre përpara pagëzimit. Fëmijët e besimtarëve, të cilët morën shenjën në kur ishin foshnje, rrëfejnë besimin e tyre sapo të jenë të aftë. Të dy janë përgjegjës përpara Perëndisë për të qenë besnikë ndaj hirit të përfaqësuar nga shenja dhe vula që kanë marrë.55

Çfarë Bën Pagëzimi?

Pagëzimi dhe Darka e Zotit shpallin të njëjtin mesazh si Fjala e shkruar e Perëndisë: shpëtimi është dhuratë e lirë e Perëndisë, nuk fitohet dhe nuk meritohet. Ne shpëtohemi vetëm nga hiri, vetëm përmes besimit, vetëm në Krishtin.56 Ashtu si Fryma e Shenjtë frymëzoi Shkrimet, po ashtu Perëndia urdhëroi në Fjalën e Tij pagëzimin dhe Darkën e Zotit.

Shenjat e besëlidhjes u dhanë për të forcuar besimin tonë në Krishtin. Pagëzimi dhe Darka e Zotit nuk kanë as më shumë dhe as më pak fuqi se Fjala e shkruar e Perëndisë.57 Në Shkrimet e Shenjta, pagëzimi dhe Darka e Zotit konsiderohen si shenja dhe vula të besëlidhjes së hirit midis Perëndisë dhe popullit të Tij.

• Si shenja, ato janë kujtesa të dukshme të aktit të madh të shpengimit që Perëndia ka kryer.
• Si vula, ato janë mënyra e Perëndisë për të ndarë popullin e Tij nga ata në botë, dhe na japin premtimin e Perëndisë që, në shembull, ashtu sic uji na lan fizikisht, po ashtu me anë të besimit ne lahemi nga gjaku i Krishtit. Po ashtu si në predikimin e Fjalës, Fryma e Shenjtë forcon besimin tonë përmes përdorimit të këtyre shenjave dhe vulave të besëlidhjes.

Pagëzimi nuk është një qëllim në vetvete, por vetëm fillimi i një jete besimi dhe dishepullimi besnik në Jezusin. Siç thotë Pjetri, nuk është pagëzimi ai që shpëton, por është:

“…jo heqja e ndyrësisë së mishit, po kërkesa e një ndërgjegjeje të mirë te Perëndia, që tani na shpëton edhe ne me anë të ringjalljes së Jezu Krishtit, i cili shkoi në qiell dhe është në të djathtën e Perëndisë ku i janë nënshtruar engjëj, pushtete dhe fuqie.” 58

 

Duke qenë se sakramentet janë shenja dhe vula, ato në vetvete, nuk shpëtojnë. Ato dëshmojnë për hirin e Perëndisë, na drejtojnë te Krishti dhe na vulosin shpëtimin e Tij. Ashtu si rrethprerja nuk shpëtonte në Besëlidhjen e Vjetër, po ashtu edhe pagëzimi nuk shpëton në vetvete.

Ku e Mëson Besëlidhja e Re Pagëzimin e Fëmijëve?

Nga pikëpamja e besëlidhjes së hirit, çdo urdhërim për të pagëzuar, është një urdhërim për të pagëzuar fëmijët e besimtarëve. Për shkak të premtimit të besëlidhjes së hirit, Perëndia është një Perëndi jo vetëm i besimtarëve të rritur, por gjithashtu edhe i fëmijëve të tyre. Pikërisht për këtë arsye, te 1 Korintasve 7:14, Pali tha se fëmijët e besimtarëve janë “të shenjtë.” Pali qëllimisht përdori gjuhë ceremoniale të Dhiatës së Vjetër për t’u mësuar korintasve që fëmijët e tyre nuk duhet të konsiderohen jashtë popullit të dukshëm të Perëndisë. Duke përdorur gjuhën e besëlidhjes së Dhiatës së Vjetër, fëmijët e besimtarëve janë “të pastër,” dhe për këtë arsye kanë një të drejtë të marrin pjesë në bekimet e të qenit pjesë e popullit të dukshëm të Perëndisë, përfshirë pagëzimin.

Jezusi bëri të njëjtin argument te Marku 10:14. Ai thotë se Mbretëria e Perëndisë “u përket” fëmijëve të besimtarëve. Te Veprat 2:39, Pjetri specifikisht përfshin fëmijët në përmbushjen e premtimit. Te Efesianëve 6:1, Pali iu drejtohet fëmijëve sikur ata të ishin në popullin e besëlidhjes së Perëndisë.60

Nga ky këndvështrim, Mateu 28:19 dhe Veprat 2:38,39 janë urdhërime të drejtpërdrejta për të pagëzuar fëmijët. Është e vërtetë që nuk ka një urdhërim të qartë “pagëzoni fëmijët.” Nuk ka një urdhërim të tillë sepse nuk ka nevojë për një urdhërim të tillë. Po ashtu, nuk ka një varg të qartë që thotë se Perëndia është Një në tre persona, por Fjala e Perëndisë e mëson ekzistencën e Trinisë në të tërë Shkrimin.

Megjithatë, askund në Shkrim, nuk ka një shpallje që fëmijët nuk duhet të marrin më një shenjë besëlidhjeje. Nëse dikush ka nevojë për një urdhërim të qartë për të pagëzuar fëmijët, atëherë ne duhet të ndalojmë pranimin e grave në Darkën e Zotit, meqënëse nuk ka një urdhërim të drejtpërdrejtë për të lejuar gratë të vijnë në tryezë. Kjo qartësisht është absurde.

Prandaj, pyetja e duhur nuk është ku e mëson Shkrimi qartë pagëzimin e fëmijëve, por ku e kthen mbrapsht urdhërimin e Perëndisë për Abrahamin që të administrojë shenjën dhe vulën e besëlidhjes te fëmijët e prindërve besimtarë. Për dy mijë vite, populli i Perëndisë ka aplikuar shenjën e besëlidhjes së Perëndisë te fëmijët e besimtarëve. Çdo hebre besnik e kuptonte se rrethprerja ishte një kujtesë e dukshme që ai ishte pjesë e popullit të Perëndisë. Dështimi për të rrethprerë djemtë, do të ishte një shpallje se ata ishin të ndarë nga populli i Perëndisë, hiri dhe premtimet. Dështimi për të rrethprerë fëmijët ishte e pamendueshme.

Disa argumentojnë se, meqë besëlidhja e re është e re, fëmijët nuk duhet më të marrin shenjën e besëlidhjes. Është e vërtetë që ndryshime shoqërojnë vendosjen e besëlidhjes së re. Më parë, shenja e pranimit aplikohej vetëm te meshkujt. Tani, si meshkujt ashtu edhe femrat marrin shenjën e pranimit. Këto janë ndryshime që rrjedhin nga kalimi nga shenjat tipike dhe premtuese (rrethprerja) te shenjat e përmbushjes (pagëzimi). Kështu, ndryshimi nga rrethprerja te pagëzimi ishte një ndryshim në rrethana, jo në thelb.

Të përjashtosh fëmijët e prindërve besimtarë nga shenja e pranimit në popullin e dukshëm të besëlidhjes, ose të thuash që Perëndia nuk dëshiron më që fëmijët të konsiderohen pjesë e komunitetit të dukshëm të popullit të Tij, nuk është thjesht një ndryshim në rrethana, por një ndryshim rrënjësor në mënyrën se si Perëndia vepron me popullin e Tij.

Për të ndryshuar urdhërimin e qartë të Perëndisë për Abrahamin, do të pritej një Fjalë e qartë nga Perëndia mbi këtë çështje, por askund në Fjalën e Tij Perëndia nuk u thotë besimtarëve të ndalojnë aplikimin e shenjës së besëlidhjes te fëmijët e tyre. Meqenëse Shkrimet e besëlidhjes së re nuk na thonë që të mos e aplikojmë shenjën e besëlidhjes te fëmijët tanë, ne kemi çdo arsye të besojmë se fëmijët e besimtarëve duhet të marrin shenjën e hyrjes në popullin e besëlidhjes.

Apostujt Pagëzuan Fëmijët e Besimtarëve

Në fakt, ka një sasi të konsiderueshme provash pozitive në Shkrimet e Dhiatës së Re që pagëzimi u aplikua edhe te foshnjat.

Si në besëlidhjen e vjetër ashtu edhe në besëlidhjen e re, Perëndia i drejtohet shtëpive dhe i “shpëton” ato. Në gjuhën biblike, një shtëpie nuk referohet rastësisht, kryesisht ajo i referohet fëmijëve.61 Theksi te “shtëpia” ose “familja” drejton te një vazhdimësi midis pikëpamjes kolektive të Besëlidhjes së Vjetër dhe asaj të Besëlidhjes së Re.62 Fëmijët shihen si pjesë e një shtëpie besëlidhjeje, një njësie besëlidhëse. Shenja, në Shkrim, i është aplikuar të gjithë njësisë familjare.63

Shkrimi përdor këtë formulë të shtëpisë në disa pasazhe të qarta, të cilat tregojnë një unitet të madh midis praktikës së besëlidhjes së vjetër dhe praktikës së Besëlidhjes së Re (pagëzimit).64 Ne e dimë që kur Luka shkroi Veprat, ai ishte selektiv në raportimin e tij. Prandaj, është e rëndësishme të vërejmë se në mënyrë proporcionale, kur krahasojmë numrin e pagëzimeve të shtëpive me pagëzimet e tjera te Veprat, pagëzimet e shtëpive janë të shpeshta. Ashtu si me rrethprerjen në besëlidhjen e vjetër, te Veprat pagëzimi është një çështje familjare, dhe pasazhet mbi pagëzimin e shtëpive e vërtetojnë këtë.

Lidia, Rojtari i Burgut dhe Krispi

Në Filipi, në një “vend lutjeje,” Pali dhe bashkëpunëtorët e tij takuan Lidian, një johebreje që quhej “druajtëse e Perëndisë,” domethënë, dikush që qëndronte në periferi të sinagogës, por nuk ishte anëtare e plotë.65 Pasi dëgjoi ungjillin, “Zoti ia hapi zemrën” dhe “ajo dhe gjithë shtëpia e saj u pagëzuan”. Nuk mund të argumentohet bindshëm se nuk kishte fëmijë në këtë “shtëpi.”66

Pali u burgos për shërbesën e tij ndaj një vajze të pushtuar nga një frymë e ligë. Zoti e çliroi atë nga burgu duke dërguar një tërmet. Roja i burgut dëgjoi ungjillin dhe shpalli besimin e tij.

“Dhe ai i mori që në atë orë të natës dhe ua lau plagët. Dhe ai dhe të gjithë të tijtë u pagëzuan menjëherë. Mbasi i çoi në shtëpinë e vet, ua shtroi tryezën dhe u gëzua me gjithë familjen e tij që kishte besuar në Perëndinë.” (Veprat 16:33-34).

 

Ashtu si në rastin e Lidias, Luka komunikoi natyrën besëlidhëse të pagëzimit përmes përdorimit të oikos (formulës së shtëpisë).

Pasi Pali u refuzua nga sinagoga në Korint, ai shkoi “përbri” në shtëpinë e Titius Justusit, një tjetër johebre që kishte “frikë Perëndinë”. Aty “Krispi, kryetari i sinagogës, dhe e gjithë shtëpia e tij besuan në Zotin; dhe shumë nga korintasit që e dëgjuan, besuan dhe u pagëzuan” (Veprat 18:8).

Këto modele ishin identike me ato që kishin ndodhur në Izrael për 2000 vjet: Të kthyerit johebrenj të rritur rrethpriteshin së bashku me djemtë e tyre, sipas Zanafillës 17:10-14. Sigurisht, ata të kthyer të rritur duhej të rrëfenin besimin e tyre.67 Si të rriturit besimtarë, ashtu edhe fëmijët e tyre, përshkruhen me fjalën “shtëpi”.68

 

Abrahami është Figurë e Besëlidhjes së Re

Është gjithashtu e rëndësishme të kujtojmë se jo gjithçka që u dha përpara Jezusit është eliminuar në Besëlidhjen e Re. Fakti që Bibla jonë ndahet në Dhiatën e Vjetër dhe të Re, u krijon disa besimtarëve përshtypjen se gjithçka që ndodh përpara lindjes së Jezusit është pjesë e Besëlidhjes së Vjetër. Por kjo nuk është e saktë.

Kur Bibla përdor termin “Besëlidhja e Vjetër”, ajo i referohet periudhës nga Moisiu deri në fillimin e Besëlidhjes së Re. Jo çdo gjë që ndodh në Bibël përpara Jezusit, domethënë periudha nga Adami te Abrahami, bën pjesë në besëlidhjen e vjetër në kuptimin e saj të plotë.69

Jezusi tha te Gjoni 7:22 se rrethprerja nuk ishte nga Moisiu, por nga Patriarkët.70 Kjo tregon se rrethprerja nuk i përket Besëlidhjes së Vjetër të Moisiut, por Abrahamit.

• Abrahami ka një marrëdhënie shumë të veçantë me besimtarët e Besëlidhjes së Re. Te Romakëve 4:1-25, Pali thotë se Abrahami është “Ati” i atyre që besojnë. Po ashtu, te Galatasve 3:29, të gjithë besimtarët quhen “pasardhësit e Abrahamit dhe trashëgimtarë sipas premtimit.” 71Në shumë mënyra, Abrahami është një figurë e Besëlidhjes së Re. Besimtarët janë pasardhësit e tij shpirtërorë. 72 Thuhet se ai priste me padurim ardhjen e parë të Jezusit. 73 Ai është një model i besimit për besimtarët, siç tregohet te Hebrenjve 11:8-19 dhe te Galatasve, kapitujt 3 dhe 4. Prandaj, ajo që është e vërtetë për Abrahamin, zakonisht është e vërtetë edhe për besimtarët e Besëlidhjes së Re. Ashtu si besimi i Abrahamit në Jezusin (Gjoni 8:56) vendosi modelin për besimtarët e Besëlidhjes së Re, po ashtu edhe rrethprerja e tij dhe ajo e Isakut vendos modelin për pagëzimin e Besëlidhjes së Re.

Po Rrethprerja, A Nuk Ishte Vetëm një Shenjë e Bekimeve të Jashtme?

Te Romakëve 4:9-11, Pali thotë se Abrahami besoi para se të rrethpritej. Ai mori shenjën e rrethprerjes si një vulë të hirit të Perëndisë mbi të. Abrahami e donte Perëndinë, jo tokën e premtuar. Hebrenjve na mëson në mënyrë të përsëritur se Abrahami, Moisiu dhe besimtarët e tjerë që lindën përpara Jezusit, kërkonin një qytet qiellor dhe jo thjesht tokën tokësore të Kanaanit. 74

Besimtarët e lindur përpara Jezusit nuk morën bekim pa besim. Ashtu si pagëzimi në Besëlidhjen e Re, kuptimi i rrethprerjes ishte shpirtëror dhe jo vetëm së jashtmi.

Si Mund t’i Pagëzojmë ne Fëmijët që Nuk e Kuptojnë Çfarë po u Ndodh?

A e kuptonin foshnjat e rrethprera nën Abrahamin dhe Moisiun se çfarë po u ndodhte atyre? Sigurisht që jo. Si u shpëtuan Abrahami, Isaku dhe Jakobi? Vetëm prej hirit, vetëm nëpërmjet besimit, vetëm në Krishtin. 76 Fakti që Perëndia nuk kërkonte që fëmijët e besimtarëve ta kuptonin shenjën e pranimit në komunitetin e dukshëm të besëlidhjes para se t’u jepej, nuk do të thotë se ata nuk kishin nevojë ta kuptonin atë ndërsa rriteshin. Ata sigurisht që kishin. E njëjta përgjegjësi qëndron për çdo të krishterë sot. Sa herë që të krishterët vijnë në Darkën e Zotit, ata ripërtërijnë besëlidhjen, marrin përsëri premtimin e Ungjillit, ripohjnë betimin e tyre të bindjes ndaj Perëndisë dhe ripërtërijnë pagëzimin e tyre.

Në fakt, çdo ankesë e ngritur kundër pagëzimit të Besëlidhjes mund të ngrihet edhe kundër rrethprerjes së besëlidhjes. Nëse ato ankesa ishin të pavlefshme për rrethprerjen, atëherë janë të pavlefshme edhe për pagëzimin.

A Nuk Kërkohet Pendimi dhe Besimi Përpara Pagëzimit?

Është e vërtetë se kur u foli judenjve të rritur (Veprat 2:38), Pjetri urdhëroi: “Pendohuni dhe secili nga ju le të pagëzohet në emër të Jezu Krishtit për faljen e mëkateve” Megjithatë, kjo nuk do të thotë se vetëm të rriturit që mund ta kuptojnë dhe ta ndjekin këtë urdhërim mund të marrin shenjën e hyrjes në komunitetin e besëlidhjes. Nëse do të ishte kështu, atëherë të gjitha rrethprerjet e foshnjave do të ishin të përjashtuara. Por është e qartë se Perëndia urdhëroi rrethprerjen e fëmijëve të besimtarëve.

Zëvendëso fjalën “pagëzohuni” me “rrethprituni” te Veprat 2:38. Për judenjtë, të cilët e kishin Dhiatën e Vjetër si Shkrimin e tyre, kjo do të kishte shumë kuptim: Hiqni dorë nga mëkati dhe pranoni shenjën e besëlidhjes. Rasti te Veprat 2:38 është i ngjashëm me atë të të huajit që merrte shenjën e hyrjes në popullin e besëlidhjes së Izraelit. Ai duhej të largohej nga rrugët e tij të vjetra dhe të përqafonte Perëndinë e Abrahamit, Isakut dhe Jakobit. Fakti që të rriturit duhej të bënin një pohim besimi përpara rrethprerjes, nuk e pengoi Zotin të kërkonte që ata të rrethprisnin djemtë e tyre të vegjël. 77

As nuk duhet të injorohet Veprat 2:39, ku Pjetri jep arsyen pozitive për pagëzimin:

“Premtimi është për ju dhe për bijtë tuaj dhe për gjithë ata që janë larg, për ata që Zoti, Perëndia ynë, do t’i thërrasë”.

Fjala e Perëndisë thotë se premtimi është për fëmijët e besimtarëve, ashtu si për ata që janë mjaft të rritur për t’u penduar. Pjetri po përsëriste qëllimisht premtimin e besëlidhjes abrahamike te Zanafilla 17:7 dhe po i urdhëronte ata të pagëzonin fëmijët e tyre.

 

A Nuk Është Besimi i Nevojshëm për të Hyrë në Jetën e Krishterë?

Kjo pyetje duket se nënkupton se në një farë mënyre besimi nuk ishte aq i nevojshëm për Moisiun ose Abrahamin. Një implikim i tillë është i gabuar. Hebrenjve kapitulli 11 mëson se të gjithë heronjtë e besimit që jetuan përpara lindjes së Jezusit i’u bindën Perëndisë në besim.78 Nëse besimi ishte i nevojshëm në Dhiatën e Vjetër dhe megjithatë foshnjat morën shenjën e besëlidhjes, atëherë fakti që të rriturit duhej të shprehnin besimin e tyre përmes rrethprerjes nuk përjashton fëmijët e besimtarëve nga marrja e shenjës së besëlidhjes në Dhiatën e Re.

Pikëpamja e shprehur në këtë kundërshtim mohon unitetin e Besëlidhjes së Hirit. Ajo argumenton se Perëndia vepron me popullin e tij në dy mënyra të ndryshme në Bibël.

Të thuash se pagëzimi është kryesisht një shprehje e besimit tim gjithashtu e keqkupton besimin, shpëtimin dhe shenjën e hirit të Perëndisë. Pagëzimi është shenja e Perëndisë që ai e aplikon tek unë përmes Kishës, qoftë si fëmijë ose i rritur. Është shenja e Perëndisë për atë që Ai ka bërë. Pagëzimi, kryesisht, nuk është një shenjë e besimit tim. Pagëzimi është një shenjë (dhe vula) e hirit të Perëndisë. Rrethprerja është gjithmonë një shenjë e hirit të Perëndisë në lidhje me bërjen e besëlidhjes me Abrahamin. Kështu edhe pagëzimi është një shenjë e hirit të Perëndisë që përfshin të kthyerit e rritur ose fëmijët e besimtarëve.

 

A Duhet ta Marrin Foshnjat Darkën e Zotit?

Perëndia ka themeluar dy lloje sakramentesh. Rrethprerjen, ashtu si pagëzimi ishte një sakrament i inicimit në komunitetin e dukshëm të besëlidhjes. Pashka (bashkë me festat e tjera), ashtu si Darka e Zotit, ishte një shenjë e ripërtëritjes së besëlidhjes për forcimin e popullit të Perëndisë. Pra, sakramentet e ndryshme kryejnë funksione të ndryshme dhe kanë pjesëmarrës të ndryshëm dhe kërkesa të ndryshme.80

Është e qartë, nga institucioni i Pashkës, që fëmijët që merrnin pjesë duhej të ishin mjaft të rritur për të kuptuar kuptimin e Pashkës.81 Kjo kërkesë nuk u bë për foshnjat që duhej të rrethpriteshin. Ky dallim rrjedh nga funksionet e ndryshme të shenjave dhe vulave. Rrethprerja ishte një shenjë e hyrjes në besëlidhjen që aplikohej për foshnjat dhe të rriturit që asnjëherë nuk ishin rrethprerë. Nga natyra e saj, rrethprerja (dhe pagëzimi si zëvendësuesi i saj), nuk mund të aplikohet përsëri.82 Megjithatë, Darka e Zotit, për nga natyrën e saj është synuar të festohet në mënyrë të përsëritur në jetën e besimtarit.83 Kjo është për shkak se shenja dhe vula e inicimit ndryshon nga shenja dhe vula e ripërtëritjes.

Po ky parim ishte gjithashtu në fuqi në komunitetin e Dhiatës së Re. Ai është i pranishëm në parimin e Apostullit Pal që ai që merr pjesë në Darkën e Zotit duhet të jetë i vetëdijshëm për natyrën Shpirtërore të Darkës (1 Korintasve 11:29). Mbi këtë parim (secila shenjë ka funksionin e vet), është e duhur që foshnjat të pagëzohen, por e papërshtatshme që të lejohet që foshnjat të marrin pjesë në Darkë.

Përfundim

Përgjigjja për pyetjet rreth pagëzimit qëndron në natyrën e Perëndisë. Ai nuk ndryshon dhe premtimet e tij nuk ndryshojnë. Ai nuk e ndryshon mënyrën se si shpëton popullin e tij. Vetëm rrethanat ndryshojnë, në të cilat ky premtim zbatohet.

Perëndia është një Perëndi besnik, i hirshëm, i dashur, i duruar, i mirë, i mëshirshëm, që bën dhe mban besëlidhje (premtime).84 Perëndia ynë i hirit bëri një premtim besëlidhjeje për t’i dhënë Abrahamit një “farë” dhe për të dërguar një Shpëtimtar, të cilin e realizoi në Jezu Krishtin.85 Në Krishtin, ne bëhemi pasardhës të Abrahamit dhe trashëgimtarë. Të njëjtin premtim që Perëndia i bëri Abrahamit, Ai na e ka bërë edhe neve.

“Unë do të krijoj një besëlidhje të përjetshme midis meje dhe teje dhe bijve tuaj pas jush për brezat që do të vijnë, për të qenë Perëndia juaj dhe Perëndia i bijve tuaj.”86

Perëndia ishte i hirishëm me Abrahamin, Perëndia është i hirishëm me ne. Ai na ka dhënë kujtime dhe shenja të dukshme të atij hiri, një prej tyre është pagëzimi.

Bëhu një Bereas, kërko në Shkrime për të parë nëse ajo që është thënë këtu është e vërtetë.87 Në fund të fundit, Fjala e Perëndisë është rregulli ynë absolut për besimin dhe jetën. Nëse je një prind i krishterë që nuk i ke paraqitur fëmijët e tu për pagëzim, të lutem bëje këtë sa më shpejt të jetë e mundur.

Nëse ke bërë një rrëfim besimi në Jezusin si Shpëtimtar dhe Zot, por nuk je pagëzuar, të lutem gjej një kishë Biblike dhe të Reformuar që mban Rrëfimet e Besimit (Konfesionale) në zonën tënde dhe kërko anëtarësim dhe pagëzim.

Nëse je pagëzuar, por ke neglizhuar hirin e Perëndisë, duke injoruar pagëzimin tënd, duke mos jetuar me mirënjohje, duke mos i shërbyer dhe dashur Jezusin me gjithë zemrën tënde, unë të thërras të kthehesh nga mosmirënjohja jote, të rrëfesh mëkatet e tua, të kërkosh dhe të marrësh faljen e Perëndisë.88

I krishterë, pagëzimi yt është lajm i mirë, një kujtim dhe premtim që, nëse beson, je blerë me një çmim dhe spërkatur me gjakun e Krishtit.89 Gëzohu në hirin e Perëndisë dhe qëndro besnik ndaj Fjalës së Perëndisë. Nëse fëmijët e tu kanë marrë pagëzimin e besëlidhjes, sigurohu që ta marrësh seriozisht betimin tënd. Mos harro, ti ke bërë një betim që të rritësh fëmijët e tu “në mësimin dhe udhëzimin e Zotit,” duke i’u bërë atyre katekizëm në shtëpi në Fjalën e Perëndisë dhe një Rrëfim të Riformuar si Katekizmi i Hajdelbergut (1563) ose Katekizmi i Shkurtër i Uestminsterit (1647) dhe duke i regjistruar ata për mësime katekizmi në një kongregacion të besueshëm të Reformuar.90

—

Bibliografia e Përzgjedhur

Libra dhe Studime mbi Pagëzimin

Adams, J. E. – The Meaning and Mode of Baptism (Phillipsburg: 1980).

Aland, K. – Did The Early Church Baptize Infants? Përkth. G. R. Beasley-Murray (London: 1963).

Bavinck, H. – Our Reasonable Faith (Grand Rapids: 1975).

Beasley-Murray, G. R. – Baptism in the New Testament (Grand Rapids: 1962).

Berkhof, L. –

• The History of Christian Doctrines (Edinburgh: 1937).
• Manual of Christian Doctrine (Grand Rapids: 1953).
• Systematic Theology (Grand Rapids: 1941).

Berkouwer, G. C. – Studies in Dogmatics: The Sacraments (Grand Rapids: 1969).

Brady, R. J. – “An Examination of the Reformed Doctrine of Infant Baptism.” M.A. Thesis (Wheaton College, 1965).

Bridge, D. & Phypers, D. – The Water that Divides: The Baptism Debate (Downers Grove: 1977).

Calvin, J. – The Institutes of the Christian Religion, 2 vëll., përkth. F. L. Battles, ed. J. T. McNeill (Philadelphia: 1961).

Treatises Against the Anabaptists and Against the Libertines (Grand Rapids: 1982).

Chaney, J. M. – William the Baptist (Grand Rapids, ribotuar 1982).

Cramer, P. – Baptism and Change in the Early Middle Ages, c. 200-c. 1150 (Cambridge: 1993).

Cullmann, O. – Baptism in the New Testament (London: 1962).

Cunningham, W. – Historical Theology, 2 vëll. (Edinburgh: ribotuar 1979).

Dabney, R. L. – Lectures in Systematic Theology (Grand Rapids, ribotuar: 1975).

Dale, J. W. – An Inquiry into the Usage of Baptizo, and the Nature of Judaic Baptism, 2 ed. (Philadelphia: 1869 [ribotuar 1991-5]).

Fairbairn, P. – Typology (Welwyn, ribotuar: 1975).

Hodge, A. A. – Evangelical Theology: Lectures on Doctrine (Edinburgh: ribotuar, 1976).

• Outlines of Theology, n.d., n.p.

Hodge, C. – Systematic Theology, 3 vëll. (Grand Rapids, ribotuar: 1982).

Jeremias, J. – Infant Baptism in the First Four Centuries. Përkth. David Cairns (Philadelphia: 1960).

Jewett, P. K. – ‘Baptism’, në The Encyclopedia of Christianity, 4 vëll., (Marshallton, DE: 1964).

Kitchen, K.A. – Ancient Orient and the Old Testament (Downers Grove: 1966).

Kline, M.G. – The Structure of Biblical Authority (Grand Rapids: 1972).

• Treaty of the Great King (Grand Rapids: 1963).
• By Oath Consigned (Grand Rapids: 1968).

Marcel, P.C. – The Biblical Doctrine of Infant Baptism (Cambridge: 1953).

Mendenhall, G. E. – Law and Covenant in Israel and the Ancient Near East (Pittsburgh, 1955).

Murray, J. – Christian Baptism (Philadelphia: 1952).

Olevianus, C. – A Firm Foundation: An Aid to Interpreting the Heidelberg Catechism, Përkth. dhe ed. Lyle D. Bierma (Grand Rapids: 1995).

Sartelle, J. P. – What Christian Parents Should Know About Infant Baptism (Phillipsburg, 1985).

Shedd, W. G. T. – History of Christian Doctrine, 2 vëll. (New York: 1889).

Tenney, Merrill C. – “Baptism and the Lord’s Supper,” në Basic Christian Doctrines, ed. C.F.H. Henry (New York: 1962).

Vos, J.G. – Baptism: Its Subjects and Modes (Reformed Presbyterian Church of North America, n.d.).

Wall, W. – The History of Infant Baptism (London, 1705).

Warfield, B.B. – “The Archeology of the Mode of Baptism,” në Studies in Theology (Oxford: 1932).

• “The Polemics of Infant Baptism,” ibid.

 

Shënime Fundore

Përditësuar gusht 2004. Referencat për Testamentin e Ri Grek janë marrë nga Edicioni i Tretë i Testamentit Grek i Shoqatës së Biblikës të Bashkuar dhe edicioni i 26-të i Nestle-Aland. Referencat për Biblën Hebraike janë marrë nga Biblia Hebraica Stuttgartensia (© 1977). Referencat nga Septuaginta (përkthimi grek i Dhiatës së Vjetër përdorur nga autorët e Dhiatës së Re, i shkurtuar LXX) janë nga edicioni i Rahlfs. Në shumicën e rasteve, kam ofruar përkthime të mia në anglisht. Megjithatë, kjo ese ka konsultuar disa përkthime të Biblës në anglisht, ndër të cilat New International Version (©1984, International Bible Society), New American Standard (1971) dhe Revised Standard Version (1951).

1. Këto kategori janë të përafërta dhe të thjeshta. Për shembull, kur flas për Baptistët, nuk kam parasysh vetëm ata që frekuentojnë kongregacionet Baptiste, por shumicën e kongregacioneve ungjillore që nuk praktikojnë pagëzimin e foshnjave në Amerikën e Veriut. Vini re gjithashtu që ka tradita të tjera kristiane që nuk janë në këtë listë, të cilat kanë ndikim në Amerikën e Veriut. Për shembull, tradita Campbellite (Kisha e Krishtit; Kisha Kristiane) mëson një lloj regenerimi të pagëzimit, që ngjan formalisht me pozicionin e Luteranëve, por mohon pagëzimin e foshnjave (duke ngjarë formalisht me pozicionin e Baptistëve).
2. Shihni Katekizmin e Kishës Katolike (1994), 1210–84.
3. The Baptist Faith and Message e miratuar nga Kisha Baptistëve të Jugut (San Francisco, 1962), Neni 8 thotë: “Pagëzimi i krishterë është zhytja e një besimtari në ujë në emër të Atit, Birit dhe Frymës së Shenjtë. Ky është një akt bindjeje që simbolizon besimin e besimtarit në një Shpëtimtar të kryqëzuar, të varrosur dhe të ringjallur, vdekjen e besimtarit ndaj mëkatit, varrosjen e jetës së vjetër dhe ringjalljen për të ecur në një jetë të re në Krishtin Jezus. Kjo është një dëshmi e besimit të tij në ringjalljen përfundimtare të të vdekurve. Si një urdhër i kishës, ai është i nevojshëm për privilegjet e anëtarësimit në kishë dhe për Darkën e Zotit. Darka e Zotit është një akt simbolik i bindjes, ku anëtarët e kishës, duke marrë pjesë në bukë dhe frytin e hardhisë, kujtojnë vdekjen e Shpëtimtarit dhe presin kthimin e tij të dytë.” Pozicioni Baptist ka marrë mbështetje të rëndësishme nga Karl Barth në Church Dogmatics.

Shumë kisha Baptiste gjithashtu lejojnë praktikat e dedikimit të foshnjave. Duket se ky rit zëvendëson pagëzimin e fëmijëve të besimtarëve. Pse? Sepse besimtarët instinktivisht e dinë se duhet t’ja paraqesin fëmijët e tyre Zotit. Si thirrja në altar, kjo është një zëvendësim njerëzor për shenjën dhe vulën e besëlidhjes që janë pagëzimi dhe Darka e Zotit. Pagëzimi është shenja e hyrjes ose fillimit në asamblenë e dukshme të Besëlidhjes (kishën). Dedikimi i foshnjave e plotëson këtë funksion. Po ashtu, thirrja në altar shpesh zëvendëson Darkën e Zotit si mundësi për besimtarët të përgjigjen ndaj hirit të Zotit.

Përsa i përket mënyrës së pagëzimit, ka dy procedura kryesore: efuzioni (sprinklimi, derdhja) dhe zhytja. Kishat ortodokse historike kanë pranuar çdo mënyrë të pagëzimit të krishterë. Megjithatë, Baptistët zakonisht pranojnë vetëm zhytjen. Por kjo nuk ka qenë gjithmonë kështu. “Baptistët origjinalë nuk bënin zhytje” (B.B. Warfield, “The Archeology of the Mode of Baptism,” Studies in Theology [Oxford, 1932], 347, n.10). Kjo gjithashtu i bashkon ata me Campbellites dhe i dallon nga pozicioni i Reformuar. Ky i fundit ka praktikuar historikisht efusionin.

Argumenti mbi mënyrën e pagëzimit është vërtet një debat se kush është veprimi i duhur në pagëzim për të simbolizuar të vërtetat e pagëzimit. Nëse pagëzimi është ungjilli i bërë i dukshëm dhe nëse ne pagëzohemi si një akt identiteti me vdekjen e Krishtit, atëherë si duhet t’i simbolizojmë më mirë ato të vërteta?

Praktika e Reformuar e effusionit rrjedh nga historia e pasur e praktikës biblike të spërkatjes për shenjtërim dhe shpëtim. Termi tipik hebraik për hedhjen/spërkatjen është Zaraq (p.sh., Eksodi 29:16-21) i cili përkthehet me një varietet termash në LXX. Dy prej pasazheve më interesante për të kuptuar kontekstin biblik dhe bazën për praktikën e Reformuar të hedhjes janë pasazhi i Pashkëve ku lyhen pragjet e dyerve me gjakun e Dashit (Eksodi 12:22) dhe Eksodi 24:1-8.

Në rastin e parë, veprimi hebraik “të zhytësh” është Tabal, i cili përkthehet në LXX me Baptizen, në dukje duke përforcuar argumentin e pagëzimit me zhytje të Baptistëve. Megjithatë, vëreni se dega e hyssop ishte “zhytur”, por gjaku shpëtues ishte “prek[ur]” (RSV) te pragu i derës. Në rastin e dytë, Moisiu “mori gjakun dhe e spërkati (Zaraq/Kataskedannumi) mbi popullin, dhe tha: “Ja, gjaku i besëlidhjes që Zoti ka bërë me ju…”. Ky është imazhi që Pjetri donte të thoshte kur fliste për spërkatjen (Rantismos) e krishterëve me gjakun e Krishtit (1 Pjetri 1:2).

Në fakt, fjala “baptizo” dhe folja e saj e lidhur Baptein përdoren rregullisht në LXX për të përshkruar pastrimin ceremonial. Hebrenjtë nuk kishin zakon të zhysnin objektet për pastrim. Shikoni dy zhytje të dukshme në Shkrimet e Besëlidhjes së Vjetër. Pjetri e krahason përmbytjen e gjykimit të Perëndisë me pagëzimin (1 Pjetri 3:20,21, Shih gjithashtu 2 Pjetri 3:6,7). Vëreni në rastin e pagëzimit të Noas, kush ishte i thatë dhe kush ishte i zhytur. E njëjta gjë ndodh edhe me “pagëzimin” e Moisiut në Detin e Kuq (Shih 1 Korintasve 10:1-13). Eksodi na kujton në mënyrë të përsëritur që Moisiu dhe izraelitët kaluan “në tokë të thatë” (Shih Eksodi 14:16, 22; 15:19; Psalmi 66:6; Hebrenjve 11:29). Pali e bën të qartë se Izraeli u “pagëzua në det” dhe megjithatë ishte një pagëzim i thatë. Ata që u zhytën ishin vetëm ushtria e faraonit. Duket, në mendimin izraelit, se të ishe i zhytur do të përfaqësonte një identifikim jo me Perëndinë e Eksodit, por me Faraonin. Kjo do të ishte krejtësisht e papërshtatshme për pagëzimin e krishterë.

“Pse,” mund të pyesë diskush, “në Dhiatën e Re, njerëzit shkojnë ‘poshtë’ ose ‘në’ lumë për t’u pagëzuar?” (Shih Mateu 3:6,16; Veprat 8:38). Nuk është e sigurt nëse Gjoni ose Jezusi ishin zhytur. Praktikisht, nëse dikush do të pagëzohej në shkretëtirë, duhej të qëndronte në ujë. Në pagëzimin masiv të veprave 2:41 është e pamundur që 3000 njerëz të ishin zhytur në furnizimin e ujit të qytetit. Nëse eunuku etiopian ishte zhytur, po ashtu ishte dhe Filipi që e pagëzoi atë. Të dy burrat karakterizohen nga e njëjta parafjalë greke (Eis). Pra, nëse pikëpamja e zhytjes është e saktë, që rojtari u zhyt, atëherë të dy burrat shkuan “në” (përkatësisht u zhytën) në ujë. Më e mundshme është se të dy burrat shkuan “tek” uji ose ndoshta të dy qëndruan “në” ujë. Për më shumë informacion për foljen Baptizo shih J. W. Dale, Baptizo (Filadelfia, 1869 [repr. 1991-5]). Shih gjithashtu Jay Adams, Kuptimi dhe Mënyra e Pagëzimit. Kishat e Reformuara që spërkasin foshnjat e bëjnë këtë mbi baza të forta biblike dhe jo për shkak të sentimentit ose preferencës personale.

4. Neni 9 i Rrëfimit të Augsburgut (1530) thotë: “Për Pagëzimin mësojnë se ai është i nevojshëm për shpëtim, dhe se përmes Pagëzimit ofrohet hiri i Zotit, dhe se fëmijët duhet të pagëzohen, të cilët, duke u ofruar Zotit përmes Pagëzimit, pranohen në hirin e Zotit. Ata i dënojnë Anabaptistët, të cilët refuzojnë pagëzimin e fëmijëve dhe thonë se fëmijët shpëtohen pa Pagëzim.”
5. Katekizmi i Hajdelbergut (1563), Pyetje 69 thotë: ‘Si shprehet dhe vuloset për ju në Pagëzimin Shenjtë se keni pjesë në një sakrificë të vetme të Krishtit në kryq? Kështu: që Krishti e instituoi këtë larje të jashtme me ujë dhe bashkoi me të këtë premtim: që unë jam larë me gjakun dhe Shpirtin e tij nga ndotja e shpirtit tim, kjo është, nga të gjitha mëkatet e mia, po aq sa jam larë jashtë me ujë, ku zakonisht ndotja e trupit hiqet.”
6. Konventa e Baptistëve Jugore është denominacioni më i madh Protestant në Amerikë. Kishat Ungjillore Luterane të Amerikës (ELCA) dhe Sinodi i Kishës Luterane të Missouri-t (LCMS) janë më të vogla, por shumë më të mëdha se të gjitha denominacionet e Reformuara së bashku.
7. Fjala teknike për ata që pagëzojnë fëmijët e besimtarëve është paedobaptist nga fjala greke për fëmijë Pais plus Baptizo, e cila është përdorur direkt në anglisht.
8. Shihni B. A. Gerrish, Grace and Reason. A Study in the Theology of Luther (Oxford, 1962); R. S. Wallace, Calvin’s Doctrine of Word and Sacrament (Edinburgh, 1953); W. P. Stephens, The Theology of Huldrych Zwingli (Oxford, 1984).
9. W. Wall, The History of Infant Baptism (London, 1705). Joachim Jeremias, Infant Baptism in the First Four Centuries, përkthyer nga David Cairns (Philadelphia: 1960) dhe The Origins of Infant Baptism: A Further Study (Naperville: 1963) mbron një lexim paedobaptist të praktikës së kishës së hershme. Për një lexim Baptist shihni Kurt Aland, Did The Early Church Baptize Infants? përkthyer nga G. R. Beasley-Murray (London: 1963).
10. Shumë denominacione liberale kryesore nuk e pranojnë Biblën si Fjalën e Pagabueshme të Zotit dhe duket se praktikojnë paedobaptizmin më shumë për ndjenjë sesa për bindje biblike. Pagëzimi i Besëlidhjes duhet të ndahet qartë nga praktikat e këqija të atyre kishave që pagëzojnë fëmijë pa asnjë marrëdhënie me gjendjen shpirtërore të prindërve. Po ashtu abuzohet praktika Baptiste. Ashtu si ka kisha që pagëzojnë fëmijë pa ndonjë përfillje për kufizimet biblike, po ashtu ka dhe kisha Baptiste që abuzojnë me Pagëzimin, madje edhe sipas standardeve Baptiste.
11. Shihni Jeremia 36.27; 1 Korintas 2.13; 2 Korintas 13.3; 1 Tesalonikas 2.13; Hebrenjve 1.5; 2 Timoteut 3.16; 2 Pjetrit 3.17.
12. Autoriteti absolut i Fjalës së Zotit është një pikë nisje thelbësore. Nuk është studim biblik të hamendësosh paraprakisht se çfarë duhet të thotë Shkrimi.
13. Shihni Mateun 28:18-20; Lukën 22:7-23.
14. Zanafilla kapitulli 17 [të gjithë]; Eksodi kapitulli 12 [të gjithë].
15. Mësimi biblik i besëlidhjes është ndoshta ndarja më e mprehtë ndërmjet kuptimit Baptist dhe të Reformuar të Biblës. Shkollarët Baptistë shkruajnë për besëlidhjet. Teologët e krishterë kanë përdorur doktrinën biblike të besëlidhjes së hirit për të mësuar unitetin e popullit të Zotit, unitetin e rrugës së shpëtimit (Krishti) që nga shekulli i 2-të pas Krishtit. Megjithatë, që nga fillimi i shekullit të 16-të, studiuesit e Reformuar kanë punuar më ngushtë me këtë fije biblike si një mënyrë për të lidhur doktrinën biblike të drejtësimit me doktrinën biblike të shenjtërimit. Që nga fillimi i viteve 1520 ka pasur një valë konstante shkollarësh të Reformuar që kanë punuar me lidhjet midis besëlidhjes së hirit dhe pagëzimit.
16. Zanafilla 3.14-16.
17. Zanafilla 6.18; 9:9-17.
18. Zanafilla 15:1-18; 17 [të gjitha]; 1 Kronikave 16:16; Ps 105:8; Veprat 3:25; 7 [të gjitha]; Romakëve 4 [të gjitha]; 9 [të gjitha]; Galatasve 3 [të gjitha].
19. Zanafilla 17:10-14
20. Eksodi 2:24; 6:4,5.
21. Eksodi 12:24-27.
22. Eksodi 19:5. Mos ngatërroni një pikëpamje sacerdotale (nga latinishtja n. sacerdos, prift) e cila e sheh predikuesin si prift që sjell shpëtim për popullin e Perëndisë përmes sakramenteve, me termin sakrament. Sakramenti vjen nga latinishtja sakramentum. Ky term fillimisht i referohej një depozite (llogari e ruajtur) që mbahej si pjesë e një gjyqi. Termi gjithashtu nënkuptonte një betim. Ky kuptim u mbart në kishë për të përshkruar shenjat dhe vulat e besëlidhjes (betimit). Shih Lewis dhe Short, Fjalor i Latinishtes (Oxford, 1879), s.v., sakramentum.
23. Jeremia 31:32,33; Ezekieli 34:25.
24. Luka 22:20; 2 Korintasve 3:7-18; Hebrenjve 8:1-10:18.
25. Luka 22:20.
26. 2 Korintasve 3:6.
27. Luka 1:54,55,72,73; Veprat 7.
28. 1 Pjetri 1:10-12.
29. Hebrenjve 1:2; 1 Pjetri 1:20.
30. Gjoni 14:25-27; 15:26,27.
31. Kjo është arsyeja pse Bibla flet për “tipe” dhe “hije.” Shih Romakëve 5:14 (NIV përdor “model”); 1 Korintasve 10:1-13; Hebrenjve 8 [të gjitha].
32. Krahaso Jeremia 31:31-34 me Hebrenjve 7:22, kapitujt 8, 9:15, 10:24.
33. Shih Zanafilla 3:14-16. Jezusi e plotësoi këtë premtim me anë të vdekjes së tij në Kryq.
34. Romakëve 4:11,17.
35. Efesianëve 2:1-22, johebrenjtë u sollën në marrëdhënie besëlidhjeje me Perëndinë përmes besimit; krahaso Romakëve 11:17-24.
36. Zanafilla 17:10-14
37. Perëndia gati sa mori jetën e Moisiut sepse ai nuk kishte rrethprerë djalin e tij të dytë. Shih Eksodi 4:24-26. Për kërcënimet që lidhen me rrethprerjen shih Zanafilla 17:14.
38. Zanafilla 15:18, Eksodi 24:8, 34:27; Ligji i Ripërtërirë 4:23, 5:2, 9:9.
39. Për një shembull të qartë të mbajtjes së këtij mallkimi shih librin e Jeremias. Në mënyrë të përsëritur, Perëndia e ndëshkon Izraelin për mos përmbushjen e “kushtet e besëlidhjes.” Në 34:17-20 Zoti thotë, “Burra që kanë shkelur besëlidhjen time dhe nuk kanë përmbushur kushtet e besëlidhjes që bënë para meje, do t’i trajtoj si viçi që e prenë në dy dhe ecën mes pjesëve të tij. Udhëheqësit e Judës dhe të Jeruzalemit, zyrtarët e oborrit, priftërinjtë dhe të gjithë njerëzit e vendit që ecën mes pjesëve të viçit. Do t’i dorëzoj armiqve të tyre që kërkojnë jetën e tyre. Trupat e tyre do të bëhen ushqim për shpezët e ajrit dhe kafshët e tokës.” Ky është një ri-dekret i ceremonisë së betimit të besëlidhjes te Zanafilla 15:8-21. Perëndia, në mënyrë të hirshme, hyn me  sovranitetin e tij në një besëlidhje me popullin e tij, dmth, “Do të jem Perëndia juaj, ju do të jeni populli im.” Ky premtim i besëlidhjes gjithmonë është vulosur në gjak. Kjo është një praktikë e zakonshme në botën e Lindjes së Afërt të Lashtë. Shih K. A. Kitchen, Orienti i Lashtë dhe Dhiata e Vjetër (Downers Grove, 1966); M. G. Kline, Struktura e Autoritetit Biblik, (Grand Rapids, 1972); po aty, Trajtimi i Mbretit të Madh, (Grand Rapids, 1963); G. E. Mendenhall, Ligji dhe Besëlidhja në Izrael dhe në Lindjen e Afërt të Lashtë (Pittsburgh, 1955). Kjo nuk është vetëm një ngjarje e Dhiatës së Vjetër. Në Galatasve 5:12, Pali dëshiron këtë mallkim për armiqtë e Ungjillit.
40. Shih Këngën e Shërbëtorit të Vuajtur te Isaia 52:13-53:12.
41. Isaia 53:4,8; Hebrenjve 13:12; shih seksionin më lart të qenit “i shkëputur” nga besëlidhja. Shih gjithashtu Ligji i Ripërtërirë 21:22,23.
42. Efesianëve 1:1-15; 2:1-10.
43. Hebrenjve 9:11-10:1.
44. 2 Timoteut 2:11; Romakëve 6:2,5,6,8.
45. Efesianëve 2:1-13 3:6; 1 Pjetri 2:9,10, 4:17.
46. Romakëve 4:11,17.
47. 1 Korintasve 10:3; Efesianëve 2:8-9.
48. Galatasve 5:2-6.
49. Fjala e parë e v.39 “pasi është varrosur” (suntapheis nga sunthapto) është një pjesore që përshkruan rrethanat në të cilat besimtarët janë rrethprerë. Shih trajtimin e shkëlqyer për lidhjen mes rrethprerjes dhe pagëzimit në Patrick Fairbairn, Tipologjia (Welwyn, [repr.] 1975), 308-315.
50. Veprat 15:1-21; Galatasve 2:12, 3:13,14, 5:15 dhe 6:12 mësojnë se rrethprerja është përmbushur.
51. Galatasve 5:12.
52. Kjo ishte e dukshme edhe nën Moisiun. Shih Ligji i Ripërtërirë 10:16 ku Perëndia u thotë izraelitëve “rrethprisni zemrat tuaja.” Shih gjithashtu Romakëve 4:11; Galatasve 3:6-14; Ligji i Ripërtërirë 10:16, 30:6; Jeremia 4:4; Romakëve 2:28-9.
53. Zanafilla 17:10-14.
54. 1 Pjetri 3:21.
55. Ndonjëherë thuhet, “U pagëzova si fëmijë, por nuk erdha në besim deri shumë më vonë, kështu që u pagëzova përsëri.” A nuk mund të jetë që nëse dikush është pagëzuar si fëmijë dhe më vonë vjen në besim, Perëndia ka qenë besnik ndaj premtimit të tij në shenjën? Shenja është si një farë që Perëndia, përmes Frymës të tij të Shenjtë sovrane dhe të hirshme, e ka sjellë në realizim. Ne duhet të gëzohemi që besojmë dhe çdo gjë që pagëzimi premton është e vërtetë për ne.
56. Gjoni 1:12,13; 3:16; 4:3; 5:45,46; 6:32-58; 8:56; 20:31; Romakëve 4; Galatasve 2:15-21; Efesianëve 2:8,9; Hebrenjve 11:1; 1 Korintasve 10:1-5.
57. Shkruesit e Besëlidhjes së Re shpesh i’u kujtojnë lexuesve pagëzimin e tyre për t’i inkurajuar ata për vepra të mira. Shih Romakëve 6:1-14; Efesianëve 4:1-6; Kolosianëve 2:[të gjitha]; Galatasve 3:27; 1 Pjetri 3:8-22. Hebrenjve 6:4-6 ndoshta i referohet faktit që disa persona kishin marrë pjesë në Darkën e Zoti dhe kishin shprehur besimin e tyre dhe pastaj kishin braktisur asamblenë. Te 1 Korintasve 11:17-34 Pali ankohet për abuzimin e Korintasve me Darkën e Zotit. Keqpërdorimi i tyre i Darkës reflektonte papjekurinë e tyre në Krishtin.
58. 1 Pjetri 3:20-1.
59. A është e mundur që Kolosianëve është shkruar për qëllime kryesisht të njëjta. Kapitujt 3 [të gjitha] dhe 4 [të gjitha] të 2 Korintasve trajtojnë një temë të ngjashme si edhe kapitujt 4-9 të Hebrenjve. Romakëve 4 [të gjitha] gjithashtu trajton të njëjtën temë.
60. Efesianëve 6:1, Kolosianëve 3:20-1. Kini kujdes të mos ngatërroheni konceptin biblik të “pastruar” me ato të “shpëtuar” ose “të drejtësuar.” Të jesh “i pastruar” në këtë kuptim do të thotë të jesh formalisht ose ligjërisht i gatshëm për të marrë shenjat dhe vulat e besëlidhjes. Në administrimin e Besëlidhjes së Tij të Hirit, jo të gjithë ata që janë ligjërisht të gatshëm për të marrë shenjën, gjithashtu marrin atë që shenja nënkupton, por kjo nuk do të thotë se ata nuk duhet ta marrin shenjën. Ne nuk mund të vendosim a priori se kë ka zgjedhur ose jo Perëndia për besimin shpëtues. Ne duhet të bindemi Fjalës së Perëndisë dhe ta administrojmë shenjën për të gjithë ata që janë të gatshëm për ta marrë atë.
61. Y. Feenstra, “Pagëzimi” në Enciklopedi të Krishterimit Vol. 1, E. H. Palmer, red., 526-537. Shih gjithashtu 1 Samuelit 22:16,19; Zanafilla 17;12,23, 18:19, 45:17-19, 46:6,7 për shembuj të qartë të ideve biblike të “shtëpisë.”
62. Theksimi i Biblës i familjeve dhe asambleve të dukshme të shenjtorëve (Kisha) është shumë ndryshe nga individualizmi amerikan në shumë kisha ungjillore. Perëndia e shpëton individin dhe askush tjetër nuk mund të besojë për ty. Por në gjithë Shkrimin, Perëndia shpesh shpëton dhe bekon grupe të tëra (p.sh., familje) njëkohësisht. Veprimi ose besimi i një anëtari të grupit shpesh ndikon të gjithë grupin. Kjo është për shkak se Perëndia ka ngritur një sistem përfaqësues (ose federativ) shpëtimi. Adami ishte përfaqësuesi ynë i parë. Poezia e vjetër puritane kishte të drejtë: “Në rënien e Adamit, mëkatuam ne të gjithë.” Mëkati i Adamit ndikoi të gjithë në moment. Kështu, Jezusi shpëtoi të gjithë njerëzit e tij në të njëjtën kohë në kryq. Shih Romakëve 5 [të gjitha].
    63. Fjala e Dhiatës së Re është Oikos, nga e cila ne marrim fjalën angleze “economic.”
    64. Mateu 10:12-14; Luka 19:9; Gjoni 4:53; Veprat 10:2; 11:14; 1 Korintasve 1:6; 2 Timoteut 1:16; Hebrenjve 11:7-9. Shih gjithashtu Zanafilla 7:1.
    65. “Frikë Perëndinë” është termi që hebrenjtë përdornin për johebrenjtë që adhuronin në sinagogat e tyre. Si një adhurues i rregullt i Perëndisë së Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, Lidia dëgjonte rregullisht Fjalën e lexuar të Perëndisë. Ajo do të kishte qenë e njohur me kërkesat e Besëlidhjes së Vjetër për të marrë shenjën e hyrjes në komunitetin e besëlidhjes.
    66. Veprat 16:14-15. Në fakt, kërkimi i fundit arkeologjik ka zbuluar se nuk ishte e pazakontë që gratë beqare ose të veja të “udhëhiqnin” një shtëpi që përbëhej nga një shoqëri e tërë punonjësish dhe anëtarësh të familjes. Kloe është një shembull i mundshëm. Shih Luka 8:2,3; 1 Korintasve 1:11; Romakëve 16:3-5; 12. Studiuesi i Dhiatës së Re S. M. Baugh (mes të tjerëve) ka treguar se skllevërit, në botën e Dhiatës së Re, zotëronin skllevër dhe pasuri të tjera. Pra, fjala “shtëpi” përfshin jo vetëm familjen e menjëhershme, por edhe skllevërit dhe familjet e tyre. Shih S. M. Baugh “Pali dhe Efesi: Apostulli mes bashkëkohësve të tij” (Disertacioni i doktoratës, Universiteti i Kalifornisë, Irvine).
    67. Çdo izraelit dhe çdo johebre që konvertohej e rrëfente Sheman, “Dëgjo o Izrael, Zoti Perëndia ynë, Zoti është një” (Ligji i Përtërirë 6:4).
    68. Disa argumentojnë se vetëm besimtarët janë pagëzuar në Besëlidhjen e Re. Ky është vetëm një hamendësim. Është jologjike të argumentosh nga ajo që është për atë që nuk është. Nëse unë të them se mund të gjej vetëm makina blu në Rrugën Antiok, nuk do të thotë se nuk ka kurrë makina të kuqe në Rrugën Antiok. Është e vërtetë që të rriturit pagëzohen në Besëlidhjen e Re. Nuk është e vërtetë që vetëm të rriturit pagëzohen në Besëlidhjen e Re.
    69. 2 Korintasve 3:14; Galatasve 3:17; Hebrenjve 8:6; 9:15,16.
    70. Kjo është, Abrahami, Izaku dhe Jakobi.
    71. Shih Zanafilla 17. Fjala “Patriarkë” i referohet Abrahamit, Isakut dhe Jakobit.
    72. Hebrenjve 2:16; Romakëve 4; 9:7,8; Jakobit 2:20-23.
    73. Gjoni 8:56.
    74. Shih të lutem Hebrenjve 3:14 dhe më pas; 11:8-10,16; 12:18-24; 13:13.
    75. Shih të lutem Romakëve 4:11; Galatasve 3:6-14; Ligji i Përtërirë 10:16, 30:6; Jeremia 4:4; Romakëve 2:28,29. Nëse hebrenjtë merrnin bekime tokësore thjesht për shkak të qenit hebrenj, atëherë “nuk është më nga besimi, por nga veprat.” Në fakt, thelbi i mërgimit është se gjykimi erdhi në Izrael sepse asaj i mungonte besimi. Nëse bekimet varen nga rrethprerja dhe raca, atëherë mërgimi është pa kuptim.
    76. Është e habitshme që shumë besimtarë të Biblës mendojnë se Abrahami u shpëtua nga veprat. Kjo nuk është e vërtetë. Askush në historinë e racës njerëzore të rënë nuk është shpëtuar nga veprat. Kur Jezusi thotë: “Unë jam rruga dhe e vërteta dhe Jeta. Askush nuk vjen tek Ati, përveçse përmes meje.” (Gjoni 14:6), ai fliste për Abrahamin dhe Moisiun ashtu si dhe për ne. Shih Gjoni 12:41 ku Gjoni thotë: “Isaia e tha këtë sepse ai pa lavdinë e Jezusit dhe foli për të.”
    77. Zanafilla 17:27.
    78. 1 Korintasve 10:31-13. mëson që besimtarët e Besëlidhjes së Vjetër gjithashtu i bindeshin Perëndisë nëpërmjet besimit.
    79. Ne nuk u shpëtuam sepse, së pari, ne zgjodhëm Krishtin, por sepse Ai na deshi dhe na zgjodhi. Shih Romakëve 8:28-39; Efesianëve 1:1-15; 2:8-10. Ne besojmë sepse Perëndia na shpëtoi. Ne e marrim shpëtimin përmes besimit.
    80. Edhe pse Darka e Zotit është përgjithësisht e ngjashme me Pashkën, gjithashtu është e mundur që Darka e Besëlidhjes së Re përmbledh të gjitha festat e mëdha të Dhiatës së Vjetër dhe jo vetëm Pashkën. Çdo njëra nga këto festa ishte një ripërtëritje e besëlidhjes dhe një kujtesë e hirit shpëtues të Perëndisë.
    81. Eksodi 12:26.
    82. Kjo është një fushë mosmarrëveshjeje e ashpër midis Baptistëve dhe Paedobaptistëve. Nëse kuptimi i Reformuar i Fjalës së Perëndisë është i saktë, atëherë pagëzimi nuk ka nevojë të aplikohet më shumë se një herë ashtu si rrethprerja nuk mund të bëhet më shumë se një herë.
    83. Ky është një problem serioz me pikëpamjen Baptiste. Roli i shenjave të besëlidhjes është i paqartë. Sepse pagëzimi shihet si simboli kryesor i pohimit të besimit dhe ripërtëritjes së marrëdhënies me Krishtin, pagëzimi bëhet mjeti për ripërtëritjen e Besëlidhjes. Por ky është funksioni i saktë i Darkës së Zotit. Përveç kësaj, shumë kisha Baptiste praktikojnë “thirrjen në altar” si një mjet për të pohuar ose ripërtërirë një pohim besimi. Rezultati është se në shumë kisha Baptiste, Darka e Zotit bëhet disi e pavlerë. Në disa kisha Baptiste, Darka e Zotit as që praktikohet fare.
    84. Hebrenjve 13:8.
    85. Galatasve 3:16.
    86. Zanafilla 17:7.
    87. Veprat 17:11.
    88. 1 Gjoni 1:9.
    89. 1 Pjetri 1:2.
    90. Efesianëve 6:4.